Αφού πρώτοι μπήκαμε, πρώτοι μάλλον θα έπρέπε και να βγούμε (FIFO με όσους μοιράζομε το ίδιο αντικείμενο σπουδών).
Θα μπορούσε όμως κάποιος να σκεφτεί, πως δεν έχει σημασία αν η Ελλάδα διαδραμάτισε την Πρώτη για κάθε Σύμφωνο Συννενοήσης, Σταθερότητας, Ανάπτυξης ή και Σωτηρίας που θα ακολουθήσει μέσα στην ΕΕ.
Θα μπορούσαν, ασφαλώς, να συντρέχουν λόγοι αδυναμίας που δε θα μας επέτρεπαν να προσπεράσουμε εύκολα και πρώτοι στη σειρά τις φάσεις της κρίσης και της καθόδου.
Το κύμα μέτρων λιτότητας που περιγράφει πολλές δυνάμεις της ΕΕ, ισχυρές ή αδύναμες, δεν είναι τυχαίο. Ισχυροί και αδύναμοι πόλοι δυνάμεων (αυθαίτερα αναφέρω πόλοι δυνάμεων, καθώς η εθνική οντότητα ζει και βασιλεύει μέσα στην Ένωση) διαπίστωσαν σήμερα ή έστω χθες ελλείμματα, χρέη, δημοσιονομικές παραβάσεις, ανόητους πολιτικούς, αδύναμα οικονομικά μοντέλα του παρελθόντος, ελλιπή νεωτεριστικά οικονομικά μοντέλα και έσπευσαν να υιοθετήσουν στάση πειθαρχίας και αυστηρές γραμμές στην οικονομική τους ζωή.
Αναμένουμε να δούμε το ειλικρινές αποτέλεσμα της πειθαρχίας αυτής και αν τελικά θα μπορέσει να λειτουργήσει. Το ζήτημα της Ελλάδας, ανάγεται πλέον σε ζήτημα πολλών. Δεν μπορούσαν να αντιληφθούν από την αρχή πως ένα πρόβλημα στην Ένωση και ειδικά οικονομικής υφής είναι και παραμένει πρόβλημα πολλών ή και όλων. Η σύνδεση των ευρωπαϊκών οικονομιών είναι τόσο πραγματικό γεγονός, που δε θα μπορούσε να επιτρέψει καμια αυτόνομη πολιτική.
Μερίδα, όμως, της ελίτ των Ευρωπαίων ηγετών δεν το παραδέχονταν, δε θα τολμήσω να πω δεν το αντιλαμβάνονταν καθώς τότε οδηγούμαστε σε ζήτημα νοημοσύνης και όταν τίθενται ζητήματα νοημοσύνης στην ελίτ, το τέλος αρχίζει να σχηματίζεται.
Ο ηγέτης
Εκτός από τις οικονομικές αδυναμίες, που διαπιστώθηκαν σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο, τα οποία ενδεχομένως να καταδεικνύουν μια βαθύτερη κρίση σε ζητήματα οικονομικής θεωρίας και ανάλυσης και όχι απλώς σε διαχείρισης και κυβερνητικής ικανότητας, εκείνο που τελικά αποδείχθηκε ως η μεγαλύτερη σύγχρονη ευρωπαϊκή έλλειψη είναι η απουσία ενός ηγέτη.
Θα συμφωνήσω πως έχουμε να κάνουμε με συλλογικά ζητήματα.
Θα συμφωνήσω πως απειλήθηκε και συνεχίζει να απειλείται η σταθερότητα στα κράτη μέλη.
Ένας ηγέτης, όμως, θα μετρούσε πολύ στις στιγμές που ζήσαμε και σε όσες θα ζήσουμε.
Πώς θα μπορούσε να είναι αυτός ο ηγέτης;
Μια πολιτική προσωπικότητα, που δε θα προκαλούσε, δε θα εξέταζε κάθε σχέδιο διάσωσης με καχυποψία για τα εθνικά του συμφέροντα. Θα διακατέχονταν από ένα στοιχείωδες πολιτικό όραμα για την Ευρώπη και θα επιδείκνυε την ειλικρινή διάθεση να συνεχίσει η εξέλιξη της ΕΕ.
Αντίθετα, οι ηγέτες σήμερα παρουσιάζονται μόνο σαν υπερασπιστές των οικονομικών τους συμφερόντων.
Δεν είναι τυχαίο που όλο και περισσότερο γίνεται λόγος για εθνικά νομίσματα, για πληθωριστικές πολιτικές για το προνόμιο των υποτιμήσεων (ΕΛΕΟΣ!!!). Μέχρι και για κορνίζες Γερμανών οικονομολόγων με μότο την επιστροφή στο μάρκο ακούσαμε..
Μήπως τελικά ο μεγάλος και ο πλέον σημαντικός Ευρωπαίος λήπτης πολιτικής και οικονομικής απόφασης, η Γερμανία, έχει τελματώσει ευρωπαϊκά-ενωσιακά; Μήπως στην προσπάθειά τους να διασφαλίσουν την οικονομική τους διάσταση, έχασαν το δάσος της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης και συνέχειας;
Μήπως η ετικέτα του Ευρωπαίου δημιουργού και οραματιστή δεν περιγράφει πλεόν την Γερμανία;
Και ας μην παρασυρόμαστε, δεν είναι προσωπικό θέμα και ευθύνη της Μέρκελ.
Το όλο ζήτημα της Ένωσης θα πρέπει να τεθεί υπό αναθεώρηση. Υπάρχουν νέα δεδομένα και νέα ζητούμενα για να συνεχίσουμε να κινούμαστε στην ίδια ιδεολογική και πρακτική φιλοσοφία. Η Έυρώπη αλλάζει, ίσως και αυτό να είναι το σωστό για να μπορέσουμε, ίσως και μισό και πλέον αιώνα από την αρχή, να διαπιστώσουμε τι είναι αυτό ακριβώς που θέλουμε..
Τα κοσμιτικά επίθετα, τέλος και οι ανόητοι χαρακτηρισμοί που υιοθετήθηκαν σε βάρος των Ελλήνων πολιτών στη διάρκεια του χειμώνα, καταδεικνύουν πέρα από κάθε αμφιβολία, το αληθές του γνωμικού μηδε προ του τέλους μακάριζε...(δεν θα μπορούσα να μην το αναφέρω καθώς το PIGS ενόχλησε πολύ.)
