Ο μικρός πρίγκιπας ανέβηκε σ' ένα ψηλό βουνό. Τα μόνα βουνά που γνώρισε ποτέ του ήταν τα τρία ηφαίστεια που του έφταναν ως το γόνατο. Το σβησμένο μάλιστα το χρησιμοποιούσε για σκαμνάκι.
Από ένα τόσο ψηλό βουνό, αναλογίστηκε, θα βλέπω μ' ένα βλέμμα ολόκληρο τον πλανήτη και όλους τους ανθρώπους... Το μόνο όμως που είδε ήταν βράχια, μυτερά σαν βελόνες.
«Καλημέρα» είπε στην τύχη.
«Καλημέρα... καλημέρα... καλημέρα...» απάντησε ο αντίλαλος.
«Ποιοι είστε;» είπε ο μικρός πρίγκιπας.
«Ποιοι είστε... ποιοι είστε... ποιοι είστε...» απάντησε ο αντίλαλος.
«Ας γίνουμε φίλοι, είμαι μόνος» είπε.
«Είμαι μόνος... είμαι μόνος... είμαι μόνος...» απάντησε ο αντίλαλος.
Παράξενος πλανήτης! σκέφτηκε τότε. Είναι κατάξε-ρος, κοφτερός και τελείως αλμυρός. Και οι άνθρωποι δεν έχουν φαντασία. Ξαναλένε ό,τι τους πεις. Στον τόπο μου είχα ένα λουλούδι: Πάντα μιλούσε πρώτο..

Η συμμαχία ως ενδεχόμενο του μέλλοντος.

Εάν το μέλλον του πολιτικού συστήματος είναι ο σχηματισμός κυβερνήσεων μέσα από συμμαχίες κομμάτων, αυτό θα σημάνει μια νέα εποχή, με νέες συνέπειες και νέες ευθύνες.

Οι κυβερνητικές συμμαχίες δεν είναι ένα καινουργιο πολιτικό φαινόμενο. Όταν οι πολιτικες συγκυρίες δεν ευνοούσαν την πλειοψηφική παρουσία ενός και μόνο κόμματος, πάντοτε υπήρχαν ενδιαφερόμενες κομματικές δυνάμεις που βοηθούσαν το κατ' εξοχήν δυνατό κόμμα στην κατεύθυνση σχηματισμού κυβερνησης.
Δεν ήταν ασφαλώς πανάκεια, αλλά ήταν ένας τρόπος να διαμορφωθεί μια ισχυρή, κυβερνώσα δύναμη και να διασφαλιστεί στο μέτρο του δυνατού η πολιτική σταθερότητα.
Δεν ήταν ασφαλώς ούτε ο κανόνας, καθώς οι συντηρητικές και σοσιαλδημοκρατικές δυνατές δυνάμεις, με το πρόγραμμα, το λόγο και με βάση την τότε ιστορική συγκυρία κατόρθωναν να συγκρατήσουν τους ψηφοφόρους και να αντιμετωπίσουν τις φυγόκεντρες δυνάμεις με αποτελεσματικό τρόπο.

Όλα, όμως, αλλάζουν όταν αρχίζει να δημιουργείται πρόβλημα στο ζήτημα της οικονομίας. Η οικονομία είναι ο κατ' εξοχήν παράγοντας που κρίνει την αποτελεσματικότητα και την αποδοτικότητα της κυβερνώσας παράταξης, την εικόνα του κόμματος αλλά και την δημοφιλία του ηγέτη.
Όταν η οικονομία κρίνεται καλή, είναι εύκολο ένα κόμμα να διατηρήσει την ισχύ και την επιρροή του στο εκλογικό σώμα.
Όταν η οικονομία δεν είναι καλή, η κυβέρνηση κατά κανόνα απορρίπτεται.
Όταν, όμως, η οικονομία καταρρέει τότε τι γίνεται;
Σε περιπτώσεις έκτακτης κατάστασης, γενικευμένης δυσαρέσκειας και απογοήτευσης, κάθε κριτική και αποδοκιμασία σε βάρος της κυβέρνησης γενικεύεται τόσο από κάτω προς τα πάνω όσο και το αντίστροφο.
Στην περίπτωση της Ελλάδας, η κατάσταση της οικονομίας δεν οδήγησε απλά στην αποδοκιμασία της απερχόμενης κυβέρνησης αλλά στη διαπίστωση της κυριολεκτικής παθογένειας και της μη χρηστής διαχείρησης των δημόσιων οικονομικών και του ελληνικού κράτους εν γένει διαχρονικά και διακομματικά.
Δεν είναι εύκολο ούτε και ευχάριστο ένα ολόκληρο έθνος να διαπιστώνει πως για δεκαετίες η ψήφος του και η πολιτική του επιλογή οδηγούσε σε καταστάσεις παθογένειας, κακοδιαχείρισης και τελικά στην ένταξη της χώρας του στο ΔΝΤ.. Η Ελλάδα, όμως, δεν είναι το μοναδικό παράδεγμα.
Αρκετές χώρες της ΕΕ έχουν να επιδείξουν μη ορθές δημοσιονομικές πρακτικές, διογκωμένα χρέη και ελλείμματα που απειλούν την οικονομική σταθερότητα της χώρας.


Στο ερώτημα ποιος φέρει την ευθύνη η απάντηση δεν είναι εύκολη. Παλαιότερα, ίσως, θα μπορούσαμε να οδηγηθούμε περισσότερο εύκολα σε ένα συμπέρασμα για τις ευθύνες μη ορθών πρακτικών, καθώς οι ιδεολογίες ήταν περισσότερο ξεκάθαρες και διακριτές και η ευθύνη κατά περίπτωση βάρυνε τον ένα και μοναδικό υπαίτιο. Συντηρητικές, φιλελεύθερες και σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις ακολούθούσαν τις  αντίστοιχές δικές τους οικονομικές και κοινωνικές πολιτικές βάσει συγκεκριμένων ποσοτικών, οικονομικών μοντέλων..Η δεκαετία '80, όμως, ήρθε, να καταρρίψει τις διακριτές αυτές γραμμές. Οι ιδεολογίες άρχισαν να διαφοροποιούνται απο το παρελθόν τους και τα οικονομικά μοντέλα να διευρύνονται και τελικά να εφαρμόζεται μίγμα πολιτικών και μοντέλων διακυβέρνησης.
Οι συνέπειες επομένως δεν μπορεί να είναι ξεκάθαρες σχετικά με την κομματική ευθύνη. Οι ευθύνες είναι συγκεχυμένες και αφορούν όλο το φάσμα του πολιτικού κόσμου που κυβέρνησε τις τελευταίες δύο και πλεόν δεκαετίες.

Σήμερα το ενδεχόμενο των εκλογών διχάζει.
Η εμπιστοσύνη έχει κλονιστεί, η πολιτική τίθεται υπό αμφισβήτηση και ο πολιτής προσπαθεί να κατανοήσει το βάθος των συνεπειών, τη διάσταση της ζημιάς και το βαθμό στον οποίο τον αφορούν.

Το ερώτημα που προκύπτει επομένως καθίσταται το εξής ένα: ο κόσμος πως θα ψηφίζει στο εξής; 
Η απάντηση, που εγώ απλά τώρα μπορώ να δώσω είναι πως ο κόσμος δε θα ψηφίζει με την ίδια ένταση, την ίδια αισιοδοξία και με την ίδια πίστη στο κόμμα του. Το γεγονός αυτό θα οδηγήσει σε δύσκολες πλειοψηφίες και ακολούθως σε "περίεργες συμμαχιές".
Οι συμμαχίες, που παλαιότερα θα αποτελούσαν μακρινό όνειρο ή εφιάλτη ή οι εύκολες συμμαχίες που δε θα στοιχίζουν ιδεολογικά και σε επίπεδο ισχύος στα κόμματα είναι τα ενδεχόμενα εκλογικά αποτελέσματα.
Ο πολιτής θα βγει κερδισμένος σε ένα στοιχείωδη βαθμό; Άγνωστο..
Το ζήτημα είναι να διορθωθούν τα κακώς κείμενα μέσα από την ουσιαστική επιδιώξη για ανάπτυξη..όλα τα υπολοιπα, η εδραίωση της ιδεολογίας, ο επαναπροσδιορισμός της ταύτισης και ευθυγράμμισης, η πίστη στην πολιτική, θα προχωρήσουν και θα εξελιχθούν οριζόντια και παράλληλα με την ανάπτυξη, ενδεχομένως και αυτόματα καθώς η ανάπτυξη πάντοτε ηρεμεί τα πνεύματα ακόμη και τα ιδεολογικά αντίθετα..

Στην Ευρώπη οι συμμαχίες ευδοκιμούν και μπορούν να λειτουργήσουν. Στην Ελλάδα θα μπορούσαν; Εάν στην Ελλάδα θα έπρεπε να σχηματιστεί συμμαχική κυβέρνηση θα ήταν ενδεχόμενο εύκολο προς αποδοχή; Ο συγκερασμός πολιτικών προσώπων, πολιτικών προγραμμάτων, ψηφοφόρων αλλά και ιστορικών πολιτικών παρελθόντων σε ποιο βαθμό θα χαρακτηρίζονταν από επιτυχία και δε θα άφηνε τελικά μια αίσθηση γελειότητας και τραγικότητας; Αγνωστο..
Μένει να το μάθουμε εάν και όταν θα ΄ρθει η στιγμή.

Ευρώπη: Το πρόβλημα και το ενδεχόμενο μέλλον

"Η Ελλάδα θα βγεί πρώτη από την κρίση", δήλωσε ο πρωθυπουργός.
Αφού πρώτοι μπήκαμε, πρώτοι μάλλον θα έπρέπε και να βγούμε (FIFO με όσους μοιράζομε το ίδιο αντικείμενο σπουδών).

Θα μπορούσε όμως κάποιος να σκεφτεί, πως δεν έχει σημασία αν η Ελλάδα διαδραμάτισε την Πρώτη για κάθε Σύμφωνο Συννενοήσης, Σταθερότητας, Ανάπτυξης ή και Σωτηρίας που θα ακολουθήσει μέσα στην ΕΕ.
Θα μπορούσαν, ασφαλώς, να συντρέχουν λόγοι αδυναμίας που δε θα μας επέτρεπαν να προσπεράσουμε εύκολα και πρώτοι στη σειρά  τις φάσεις της κρίσης και της καθόδου.
Το κύμα μέτρων λιτότητας που περιγράφει πολλές δυνάμεις της ΕΕ, ισχυρές ή αδύναμες, δεν είναι τυχαίο. Ισχυροί και αδύναμοι πόλοι δυνάμεων (αυθαίτερα αναφέρω πόλοι δυνάμεων, καθώς η εθνική οντότητα ζει και βασιλεύει μέσα στην Ένωση) διαπίστωσαν σήμερα ή έστω χθες ελλείμματα, χρέη, δημοσιονομικές παραβάσεις, ανόητους πολιτικούς, αδύναμα οικονομικά μοντέλα του παρελθόντος, ελλιπή νεωτεριστικά οικονομικά μοντέλα και έσπευσαν να υιοθετήσουν στάση πειθαρχίας και αυστηρές γραμμές στην οικονομική τους ζωή.

Αναμένουμε να δούμε το ειλικρινές αποτέλεσμα της πειθαρχίας αυτής και αν τελικά θα μπορέσει να λειτουργήσει. Το ζήτημα της Ελλάδας, ανάγεται πλέον σε ζήτημα πολλών. Δεν μπορούσαν να αντιληφθούν από την αρχή πως ένα πρόβλημα στην Ένωση και ειδικά οικονομικής υφής είναι και παραμένει πρόβλημα πολλών ή και όλων. Η σύνδεση των ευρωπαϊκών οικονομιών είναι τόσο πραγματικό γεγονός, που δε θα μπορούσε να επιτρέψει καμια αυτόνομη πολιτική.

Μερίδα, όμως, της ελίτ των Ευρωπαίων ηγετών δεν το παραδέχονταν, δε θα τολμήσω να πω δεν το αντιλαμβάνονταν καθώς τότε οδηγούμαστε σε ζήτημα νοημοσύνης και όταν τίθενται ζητήματα νοημοσύνης στην ελίτ, το τέλος αρχίζει να σχηματίζεται.

Ο ηγέτης

Εκτός από τις οικονομικές αδυναμίες, που διαπιστώθηκαν σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο, τα οποία ενδεχομένως να  καταδεικνύουν μια βαθύτερη κρίση σε ζητήματα οικονομικής θεωρίας και ανάλυσης και όχι απλώς σε διαχείρισης και κυβερνητικής ικανότητας, εκείνο που τελικά αποδείχθηκε ως η μεγαλύτερη σύγχρονη ευρωπαϊκή έλλειψη είναι η απουσία ενός ηγέτη.
Θα συμφωνήσω πως έχουμε να κάνουμε με συλλογικά ζητήματα.
Θα συμφωνήσω πως απειλήθηκε και συνεχίζει να απειλείται η σταθερότητα στα κράτη μέλη.
Ένας ηγέτης, όμως, θα μετρούσε πολύ στις στιγμές που ζήσαμε και σε όσες θα ζήσουμε.

Πώς θα μπορούσε να είναι αυτός ο ηγέτης; 

Μια πολιτική προσωπικότητα, που δε θα προκαλούσε, δε θα εξέταζε κάθε σχέδιο διάσωσης με καχυποψία για τα εθνικά του συμφέροντα. Θα διακατέχονταν από ένα στοιχείωδες πολιτικό όραμα για την Ευρώπη και θα επιδείκνυε την ειλικρινή διάθεση να συνεχίσει η εξέλιξη της ΕΕ.
Αντίθετα, οι ηγέτες σήμερα παρουσιάζονται  μόνο σαν υπερασπιστές των οικονομικών τους συμφερόντων.

Δεν είναι τυχαίο που όλο και περισσότερο γίνεται λόγος για εθνικά νομίσματα, για πληθωριστικές πολιτικές για το προνόμιο των υποτιμήσεων (ΕΛΕΟΣ!!!). Μέχρι και για κορνίζες Γερμανών οικονομολόγων με μότο την επιστροφή στο μάρκο ακούσαμε..
Μήπως τελικά ο μεγάλος και ο πλέον σημαντικός Ευρωπαίος λήπτης πολιτικής και οικονομικής απόφασης, η Γερμανία, έχει τελματώσει ευρωπαϊκά-ενωσιακά; Μήπως στην προσπάθειά τους να διασφαλίσουν την οικονομική τους διάσταση, έχασαν το δάσος της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης και συνέχειας;
Μήπως η ετικέτα του Ευρωπαίου δημιουργού και οραματιστή δεν περιγράφει πλεόν την Γερμανία;

Και ας μην παρασυρόμαστε, δεν είναι προσωπικό θέμα και ευθύνη της Μέρκελ.
Το όλο ζήτημα της Ένωσης θα πρέπει να τεθεί υπό αναθεώρηση. Υπάρχουν νέα δεδομένα και  νέα ζητούμενα για να συνεχίσουμε να κινούμαστε στην ίδια ιδεολογική και πρακτική φιλοσοφία. Η Έυρώπη αλλάζει, ίσως και αυτό να είναι το σωστό για να μπορέσουμε, ίσως και μισό και πλέον αιώνα από την αρχή, να διαπιστώσουμε τι είναι αυτό ακριβώς που θέλουμε..

Τα κοσμιτικά επίθετα, τέλος και οι ανόητοι χαρακτηρισμοί που υιοθετήθηκαν σε βάρος των Ελλήνων πολιτών στη διάρκεια του χειμώνα, καταδεικνύουν πέρα από κάθε αμφιβολία, το αληθές του γνωμικού μηδε προ του τέλους μακάριζε...(δεν θα μπορούσα να μην το αναφέρω καθώς το PIGS ενόχλησε πολύ.)

Politics by Objectives

H πολιτική αστάθεια και η αδύναμία να υπάρξει έντονη και ορθή πολιτική βούληση, δεν μπορεί παρά να αποτελέσει, ίσως, ένα τραγικό εμπόδιο στην διάσωση της εθνικής μας οικονομίας.
Πόσο δύσκολο ή ίσως πόσο ιδεαλιστικό είναι να ζητήσουμε, από την όποια πολιτική ελίτ έχει απομείνει να κάνει μόνο τη δουλειά της και να παραμερίσει τις κομματικές, μη πολιτικές, μη ουσιώδεις, μη εθνικά χρήσιμες, μη οικονομικά αποδοτικές, μη up to date ασχολίες της εν τέλει...

Το γεγονός πως κάποιοι ψηφίστηκαν να εκπροσωπήσουν μέρος της ελληνικής κοινής γνώμης και αντ' αυτού επιδίδονται σε έσχατης τάξης παραγοντισμό και μικροπολιτική δραστηριότητα, καταδεικνύει το γεγονός πως δεν έχουν καταλάβει τίποτε από τα όσα λαμβάνουν χώρα..
Οι παράγοντες μικροκομματικού επιπέδου δεν έχουν τίποτε να προσφέρουν και ελπίζω και τίποτε να πάρουν από το υπο ΔΝΤ κηδεμονία ελληνικό κράτος..

Ίσως μέχρι σήμερα να είχαμε τους πολιτικούς που μας άξιζαν...
Τώρα όμως που γνωριζουμε την πραγματική διάσταση της μεταπολιτευτικής διακυβερνητικής πρακτικής, δεν αλλάζει κάτι;

Η γνώση αλλάζει τα πράγματα..Η πολιτική κουλτούρα μας ως Έλληνες θα πρέπει να κατευθυνθεί αποκλειστικά με βάση ορθολογικά κριτήρια και κίνητρα..
Μεγιστοποίηση της χρησιμότητας της ψήφου. Επαγγελατική-επιχειρησιακή πολιτική.
Politics by Objectives..
Να κερδίζουμε πολιτική στο εξής.
Να ψηφίζουμε πολιτικούς που θα καταστήσουν την πολιτική δέλεαρ προς απόκτηση..
Αυτος ο στόχος ο πολιτικός.
Κίνητρα για όλους. Όφελος για όλους.
Μεγιστοποιούμε το κέρδος που μπορούμε να πάρουμε από την ψήφο μας. Όχι κατ' ανάγκην υλικό ή πρακτικό ή απτό...
Ας νικήσει η ιδέα της πολιτικής  στην τελική..Ας αισθανθούμε την ικανοποίηση, ας είναι αυτό το μόνο δέλεαρ, αρκεί...
Αυτός ο στόχος ο πολιτικός, καθώς ο στόχος ο οικονομικός δεν τίθεται και δεν ελέγχεται εθνικά και ελληνικά anymore..