Το χρίσμα στην Ελλάδα σήμερα....

Είναι σημαντικό να δούμε πως λειτουργεί το χρίσμα. Είναι πολύ σημαντικό ώστε να αντιληφθούμε το βαθμό νομιμοποίησης μιας επιλογής υποψηφίου. Η διαδικασία του χρίσματος είναι μια εσωτερική κομματική διαδικασία του κομματικού μηχανισμού με σκοπό ο κατάλληλος υποψήφιος να φέρει τη σημαία του κόμματος κατά τη διαδικασία πριν και μετά την εκλογή του. Η διαδικασία, υπολογίζεται, πως θα αποφέρει το πλεόν σύμφορο εκλογικό αποτέλεσμα και για τα δύο συμβαλλόμενα μέρη.

Το κόμμα επιλέγει είτε να δώσει είτε να μη δώσει το χρίσμα, την κομματική δηλαδή υποστήριξη και εύνοια σε έναν υποψήφιο.
Ο υποψήφιος είναι στις περισσότερες περιπτώσεις μέλος ή φίλος του κόμματος.

Σε περιπτώσεις "κομματικής νομιμότητας" το χρίσμα δίνεται σε έναν ικανό πολιτικό, κομματικό στέλεχος, που επιθυμεί να εισέλθει στον πολιτικό στίβο, έχοντας την κομματική υποστήριξη, για να εξασφαλίσει ένα αξιοπρεπές κατώτατο ποσοστό ψήφων.

Το χρίσμα είναι πολύ σημαντική υπόθεση. Ανάλογα με τα εθνικά εκλογικά ποσοστά του κόμματος κρίνεται και ο βαθμός που το χρίσμα σε έναν υποψήφιο θα λειτουργήσει υπέρ της εκλογής του υποψηφίου.
Σε ελληνική και όχι μόνο πολιτική σύνθηκη, υπάρχει το ενδεχόμενο το χρίσμα να μη δοθεί σε "φίλο" του κόμματος, αλλά σε έναν "μη φίλο". Οι λόγοι της επιλογής αυτής είναι πολλοί.
Αρχικά υπάρχει περίπτωση η ηγεσία του κόμματος να μην έχει ευρύ περιθώριο σεβαστών και αξιόλογων επιλογών. Υπάρχει, δηλαδή η πιθανότητα τα στελέχη του κόμματός να μην είναι οι καλυτερες δυνατές επιλογές, που θα μπορούσε ένα κόμμα να έχει...
Η προσοχή επομένως θα στραφεί αλλού. Η επιλογή θα είναι πολιτικό πρόσωπο, τηλεοπτικό, ευρέως αποδεκτό, μη ενοχλητικό και μη προκλητικό. Θα προσπαθήσει το κόμμα με μια επιλογή, γενικότερης αποδοχής, να κερδίσει μεγαλύτερο μερίδιο στην τελική εκλογική πίτα. Ο κομματικός μηχανισμός θα τρέξει, θα κινηθεί αναλόγως, θα μετρήσει την αποδοχή των υποψηφίων και  τελικά θα αποφασίσει να δώσει το χρίσμα.

Θα πρέπει να αναφέρω πως λόγω επικαιρότητας ο γενικότερος συλλογισμός μου έχει να κάνει με εκλογές και επιλογές υποψηφίων σε αυτοδιοικητικό, περιφερειακό επίπεδο.

Είναι το χρίσμα απαραίτητο; Θεωρητικά όχι, πρακτικά απολύτως ναι. Το χρίσμα θα βοηθήσει τόσο τον υποψήφιο όσο και το κόμμα. Αν το στέλεχος που θα υποστηριχτεί είναι σημαντικό, γνωστό και πολιτικά ακέραιο (δεν έχει προκαλέσει), το κόμμα θα έχει να κερδίσει.

Το χρίσμα, ωστόσο, δεν είναι απόλυτο πως θα είναι η κατάληξη μιας ορθολογικής πολιτικής συλλογιστικής και διαδικασίας. Το χρίσμα μπορεί να είναι το αποτέλεσμα συμφωνιών, διεργασιών μη πολιτικών. Να είναι δηλαδή το κόμμα κατά μια εννοια δεσμευμένο να υποστηρίξει ένα συγκεκριμένο πολιτικό πρόσωπο λόγω πρότερης βοήθειάς του στο κόμμα.

Είναι σωστό; Είναι σίγουρα νόμιμο.

Ας προχωρήσουμε λίγο περισσότερο. Το χρίσμα δίνεται. Ο τελικός υποψήφιος θα είναι ένα άτομο που θα υποστηριχτεί από το κόμμα. Οι εσωτερικές διεργασίες θα είναι ασφαλώς άγνωστες στο ευρύ κοινό για να διασφαλιστεί το κύρος όλων των μερών, αλλά και για να διασφαλιστεί η ηρεμία της εκλογικής βάσης.

Είναι όμως υποχρεωμένος ο πολίτης να ακολουθήσει την κομματική γραμμή, το χρίσμα δηλαδή; Είναι υποχρεωμένη η εκλογική βάση να τηρεί και εκείνη με τη σειρά της στάση κομματικής πειθαρχίας; Θεωρητικά κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να ακολουθήσει καμία γραμμή αν δε συμφωνει. Πρακτικά όμως τι συμβαίνει;
Σε καταστάσεις μετριοπαθών πολιτικών συγκυριών, τότε δηλαδή που το πολιτικό και κομματικό σύστημα υφίσταται στιγμές αποδοχής και σεβασμού, η κομματική γραμμή θα ακολουθηθεί σε μεγάλο ποσοστό...Όταν όμως οι πολιτικές στιγμές είναι στιγμές κρίσης και αμφισβήτησης, η κομματική γραμμή θα ακολουθηθεί;;
α. ναι μπορεί να ακολουθηθεί από τον υποστηρικτή του κόμματος
β. όχι δε θα ακολουθηθεί
γ. ο υποστηρικτής δε θα ψηφίσει, θα απέχει
δ. ο υποστηρικτής θα ψηφίσει λευκό
ε.ο υποστηρικτής θα ψηφίσει την επιλογή του ακριβώς αντίθετου κόμματος (αυτό θα στοιχίσει πολύ)
στ.ο υποστηρικτής θα ψηφίσει την επιλογή μικρότερων σε ισχύ κομμάτων (θα στοιχίσει λιγότερο).

Όποια και αν είναι η τελική επιλογή, η σχέση που θα έχει οικοδομηθεί θα είναι ανάμεσα στον ψηφοφόρο και στο χρίσμα.
Το χρίσμα σήμερα, σε μέρες και ώρες Ελλάδας ίσως να είναι μια επιφανειακή διεργασία. Αν σκεφτεί κανείς πως με αποχή 30% και πάνω, ο δικομματισμός είναι σε ελεύθερη πτώση, ο υποψήφιος που θα "κατέβει" πρέπει να πάρει όλο το πράγμα πάνω του..
Για ποιο χρίσμα και για ποια γραμμή μιλούμε σήμερα;
Ποιο ποσοστό των σταθερών ποσοστών του κόμματος θα ακολουθήσει το χρίσμα; Ο κόσμος θα συσπειρωθεί γύρω απο πολιτικές επιλογές ευρύτερης αποδοχής που έχουν κάτι να πουν ή που δε θα εκνευρίσουν...

Αποψή μου είναι πως οι καθαρά κομματικές επιλογές δεν είναι συμφέρουσες πολιτικά, δε θα συγκεντρώσουν μεγάλα ποσοστά. Οι όποιες υπόνοιες πως η εκλογική αναμέτρηση του Νοεμβρίου θα είναι ένα ΝΑΙ ή ένα ΌΧΙ ή ένα ΙΣΩΣ της βάσης στο μνημόνιο είναι πέρα για πέρα ουτοπικές, καθ΄ως για την ώρα δεν έχουμε εναλλακτική και σαφέστατα λόγω πέιρας όλοι γνωρίζουμε πως: Επαναστατούμε, επαναστατούμε, αλλά τελικά συμβιβαζόμαστε...Η εκλογική αναμέτρηση δε γνωρίζω αν θα είναι πολιτική, σίγουρα όμως θα είναι έκδηλη της εθνικής απογοήτευσης..
Ίσως τελικά η Ελλάδα σε αυτές τις εκλογές να μην παρουσιαστεί τόσο κομματική όσο μας συνήθιζε ο ελληνικός λαός τόσα χρόνια.. Το σώμα απολιτίκ στην Ελλάδα είναι επίσημα γεγονός..
ΥΓ. Ερωτηση προς γενικότερο προβληματισμό: Σε ποιο βαθμό ο υποψήφιος με χρίσμα "εκτιμα" το κόμμα που του έδωσε το χρίσμα και αντίστοιχα το κόμμα αυτό "εκτιμά" τον υποψήφιο;

Εν μέσω θέρους

   Δεν πείθει

 Οι λήπτες απόφασης πρέπει κατά βάση να πείθουν για τις προθέσεις τους. Όταν έχεις μπει (και η χώρα σου μαζί) σε μια ριζική πορεία αναδιάταξης με μια δέσμη σοβαρών, με ισχυρή φιλελεύθερη χροιά μέτρων, οφείλεις να διαμορφώνεις ανάλογα και τον πολιτικό σου λόγο. Ο πολιτικός λόγος αποτελεί ένα κυρίαρχο χαρακτηριστικό της πολιτικής. Προετοιμάζει επί της ουσίας έναν πολιτικό παρατηρητή για το είδος του πολιτικού συστήματος που θα αντιμετωπίσει. Πρέπει να υπάρχει και σίγουρα υπό κανονικές συνθήκες υπάρχει η αναγκαία σύνδεση.
Όταν,όμως, στην Ελλάδα υπογράφεις για την εφαρμογή μέτρων μη κοινωνικών και ο λόγος σου είναι λόγος κοινωνικής πολιτικής σοσιαλίζοντος προσανατολισμού, υπάρχει ζήτημα.


Το ζήτημα αυτό στο ΠΑΣΟΚ καθίσταται γνωστό στο ευρύ κοινό μέσα από τις εντάσεις και την ανυπακοή βουλευτών. Οι άνθρωποι είτε έχουν μπερδευτεί, είτε  δεν έχουν μπερδευτεί αλλά δεν μπορούν και να συμφωνήσουν.
Πράγματι με το πέρας αυτής της κρίσιμης πολιτικά και οικονομικά κατάστασης, οι πολιτευτές του ΠΑΣΟΚ, που άκρητα δέχονται το μνημόνιο, τι είδους ιδεολογία θα υπερασπίζονται;
Θα αναδιαμορφωθούν και οι σοσιαλιστικές αποχρώσες ενδείξεις του ΠΑΣΟΚ μέσω του μνημονίου για να μην οδηγήσουν το έθνος και πάλι στην καταστροφή;
Θα δεχόμουν από τον πρωθυπουργό μια ειλικρινή συλλογιστική για εφαρμοσμένο μείγμα πολιτικής, αλλά δεν έχει σκεφτεί να το πει..

Τα σενάρια για ολοκληρωτική αναδιαμόρφωση του κομματικού συστήματος, επίσης δεν μπορούν να πείσουν επί του παρόντος.
Ποιος θα μπορούσε να  δει σήμερα το ενδεχόμενο σχηματισμού μιας σοσιαλδημοκρατίας στην Ελλάδα, με στοιχεία κεντροαριστεράς-κεντροδεξιάς και συγκερασμό των υπαρχόντων πολιτικών προσωπικοτήτων και των παρελθόντων που έχουν διαγράψει τις τελευταίες δύο δεκαετίες.
Η αλλαγή για την αλλαγή είναι η λύση;
Περίμεναν το τέλμα, δηλαδή, το απόλυτο κενό, το λάθος, το πολιτικό αδιέξοδο (που ενδεχομένως όντως να μην υπάρχει στην πολιτική..), για να ευαγγελίσουν και να επικοινωνήσουν στο πολιτικό κοινό τους την ευθύνη και το όραμα για αλλαγή. Πάλί δυσκολεύομαι να πειστώ..
Επικάλυψη επικοινωνιακή χωρίς καμία αμφιβολία...

Οι υπόλοιποι πείθουν;

Απάντηση: Επιθυμεί κάποιος σήμερα να πειστεί από τα υπάρχοντα πολιτικά πρόσωπα;
Το τελος αυτής της πραγματικότητας έχει αρχίσει να σχηματίζεται.Μάλλον τελείωσαν αυτά..
Όσο η αλλαγη ευαγγελίζεται από πρόσωπα γνωστά, όσο η εφαρμοσμένη διακομματική ιδεολογία συγκλίνει,όσο η οικονομική πολιτική ταυτίζεται και διαφέρει μόνο ως προς την ένταση και όχι στο βάθος, είναι δύσκολο, κομματικά, να προκύψει διαφορά.

Ο  Ηγέτης ως ζητούμενο

Έστω και αν η εποχή των μεγάλων ηγετών έχει περάσει, ο μεγάλος ηγέτης για μένα αποτελεί τη μόνη λύση. Μια λύση που θα αναγκάσει (βλ. οδηγήσει) στην κυριολεξία τους πάντες να συμμορφωθούν. Τα ιδεολογικά του χαρακτηριστικά θα ήθελα κατά προτίμηση να προσεγγίζουν τα δικά μου (βλ. είναι πολύ καλά).
Η πρακτική του πολιτική θα ήθελα κατά προτίμηση να βασίζεται σε όραμα, σε πρώτη και κύρια βάση εθνικό και στη συνέχεια ευρωπαϊκό.
Η επικοινωνική διάσταση θα υπάρχει,...αλλά θα επιθυμούσα να εξελίσσεται σε διάσταση ρεαλιστική και ουσιαστική. όχι η εικόνα για την εικόνα και η ατάκα για την ατάκα.

Αναμένω τον ηγέτη που θα πιστέψω και θα ακολουθήσω!!

Ο μικρός πρίγκιπας ανέβηκε σ' ένα ψηλό βουνό. Τα μόνα βουνά που γνώρισε ποτέ του ήταν τα τρία ηφαίστεια που του έφταναν ως το γόνατο. Το σβησμένο μάλιστα το χρησιμοποιούσε για σκαμνάκι.
Από ένα τόσο ψηλό βουνό, αναλογίστηκε, θα βλέπω μ' ένα βλέμμα ολόκληρο τον πλανήτη και όλους τους ανθρώπους... Το μόνο όμως που είδε ήταν βράχια, μυτερά σαν βελόνες.
«Καλημέρα» είπε στην τύχη.
«Καλημέρα... καλημέρα... καλημέρα...» απάντησε ο αντίλαλος.
«Ποιοι είστε;» είπε ο μικρός πρίγκιπας.
«Ποιοι είστε... ποιοι είστε... ποιοι είστε...» απάντησε ο αντίλαλος.
«Ας γίνουμε φίλοι, είμαι μόνος» είπε.
«Είμαι μόνος... είμαι μόνος... είμαι μόνος...» απάντησε ο αντίλαλος.
Παράξενος πλανήτης! σκέφτηκε τότε. Είναι κατάξε-ρος, κοφτερός και τελείως αλμυρός. Και οι άνθρωποι δεν έχουν φαντασία. Ξαναλένε ό,τι τους πεις. Στον τόπο μου είχα ένα λουλούδι: Πάντα μιλούσε πρώτο..

Η συμμαχία ως ενδεχόμενο του μέλλοντος.

Εάν το μέλλον του πολιτικού συστήματος είναι ο σχηματισμός κυβερνήσεων μέσα από συμμαχίες κομμάτων, αυτό θα σημάνει μια νέα εποχή, με νέες συνέπειες και νέες ευθύνες.

Οι κυβερνητικές συμμαχίες δεν είναι ένα καινουργιο πολιτικό φαινόμενο. Όταν οι πολιτικες συγκυρίες δεν ευνοούσαν την πλειοψηφική παρουσία ενός και μόνο κόμματος, πάντοτε υπήρχαν ενδιαφερόμενες κομματικές δυνάμεις που βοηθούσαν το κατ' εξοχήν δυνατό κόμμα στην κατεύθυνση σχηματισμού κυβερνησης.
Δεν ήταν ασφαλώς πανάκεια, αλλά ήταν ένας τρόπος να διαμορφωθεί μια ισχυρή, κυβερνώσα δύναμη και να διασφαλιστεί στο μέτρο του δυνατού η πολιτική σταθερότητα.
Δεν ήταν ασφαλώς ούτε ο κανόνας, καθώς οι συντηρητικές και σοσιαλδημοκρατικές δυνατές δυνάμεις, με το πρόγραμμα, το λόγο και με βάση την τότε ιστορική συγκυρία κατόρθωναν να συγκρατήσουν τους ψηφοφόρους και να αντιμετωπίσουν τις φυγόκεντρες δυνάμεις με αποτελεσματικό τρόπο.

Όλα, όμως, αλλάζουν όταν αρχίζει να δημιουργείται πρόβλημα στο ζήτημα της οικονομίας. Η οικονομία είναι ο κατ' εξοχήν παράγοντας που κρίνει την αποτελεσματικότητα και την αποδοτικότητα της κυβερνώσας παράταξης, την εικόνα του κόμματος αλλά και την δημοφιλία του ηγέτη.
Όταν η οικονομία κρίνεται καλή, είναι εύκολο ένα κόμμα να διατηρήσει την ισχύ και την επιρροή του στο εκλογικό σώμα.
Όταν η οικονομία δεν είναι καλή, η κυβέρνηση κατά κανόνα απορρίπτεται.
Όταν, όμως, η οικονομία καταρρέει τότε τι γίνεται;
Σε περιπτώσεις έκτακτης κατάστασης, γενικευμένης δυσαρέσκειας και απογοήτευσης, κάθε κριτική και αποδοκιμασία σε βάρος της κυβέρνησης γενικεύεται τόσο από κάτω προς τα πάνω όσο και το αντίστροφο.
Στην περίπτωση της Ελλάδας, η κατάσταση της οικονομίας δεν οδήγησε απλά στην αποδοκιμασία της απερχόμενης κυβέρνησης αλλά στη διαπίστωση της κυριολεκτικής παθογένειας και της μη χρηστής διαχείρησης των δημόσιων οικονομικών και του ελληνικού κράτους εν γένει διαχρονικά και διακομματικά.
Δεν είναι εύκολο ούτε και ευχάριστο ένα ολόκληρο έθνος να διαπιστώνει πως για δεκαετίες η ψήφος του και η πολιτική του επιλογή οδηγούσε σε καταστάσεις παθογένειας, κακοδιαχείρισης και τελικά στην ένταξη της χώρας του στο ΔΝΤ.. Η Ελλάδα, όμως, δεν είναι το μοναδικό παράδεγμα.
Αρκετές χώρες της ΕΕ έχουν να επιδείξουν μη ορθές δημοσιονομικές πρακτικές, διογκωμένα χρέη και ελλείμματα που απειλούν την οικονομική σταθερότητα της χώρας.


Στο ερώτημα ποιος φέρει την ευθύνη η απάντηση δεν είναι εύκολη. Παλαιότερα, ίσως, θα μπορούσαμε να οδηγηθούμε περισσότερο εύκολα σε ένα συμπέρασμα για τις ευθύνες μη ορθών πρακτικών, καθώς οι ιδεολογίες ήταν περισσότερο ξεκάθαρες και διακριτές και η ευθύνη κατά περίπτωση βάρυνε τον ένα και μοναδικό υπαίτιο. Συντηρητικές, φιλελεύθερες και σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις ακολούθούσαν τις  αντίστοιχές δικές τους οικονομικές και κοινωνικές πολιτικές βάσει συγκεκριμένων ποσοτικών, οικονομικών μοντέλων..Η δεκαετία '80, όμως, ήρθε, να καταρρίψει τις διακριτές αυτές γραμμές. Οι ιδεολογίες άρχισαν να διαφοροποιούνται απο το παρελθόν τους και τα οικονομικά μοντέλα να διευρύνονται και τελικά να εφαρμόζεται μίγμα πολιτικών και μοντέλων διακυβέρνησης.
Οι συνέπειες επομένως δεν μπορεί να είναι ξεκάθαρες σχετικά με την κομματική ευθύνη. Οι ευθύνες είναι συγκεχυμένες και αφορούν όλο το φάσμα του πολιτικού κόσμου που κυβέρνησε τις τελευταίες δύο και πλεόν δεκαετίες.

Σήμερα το ενδεχόμενο των εκλογών διχάζει.
Η εμπιστοσύνη έχει κλονιστεί, η πολιτική τίθεται υπό αμφισβήτηση και ο πολιτής προσπαθεί να κατανοήσει το βάθος των συνεπειών, τη διάσταση της ζημιάς και το βαθμό στον οποίο τον αφορούν.

Το ερώτημα που προκύπτει επομένως καθίσταται το εξής ένα: ο κόσμος πως θα ψηφίζει στο εξής; 
Η απάντηση, που εγώ απλά τώρα μπορώ να δώσω είναι πως ο κόσμος δε θα ψηφίζει με την ίδια ένταση, την ίδια αισιοδοξία και με την ίδια πίστη στο κόμμα του. Το γεγονός αυτό θα οδηγήσει σε δύσκολες πλειοψηφίες και ακολούθως σε "περίεργες συμμαχιές".
Οι συμμαχίες, που παλαιότερα θα αποτελούσαν μακρινό όνειρο ή εφιάλτη ή οι εύκολες συμμαχίες που δε θα στοιχίζουν ιδεολογικά και σε επίπεδο ισχύος στα κόμματα είναι τα ενδεχόμενα εκλογικά αποτελέσματα.
Ο πολιτής θα βγει κερδισμένος σε ένα στοιχείωδη βαθμό; Άγνωστο..
Το ζήτημα είναι να διορθωθούν τα κακώς κείμενα μέσα από την ουσιαστική επιδιώξη για ανάπτυξη..όλα τα υπολοιπα, η εδραίωση της ιδεολογίας, ο επαναπροσδιορισμός της ταύτισης και ευθυγράμμισης, η πίστη στην πολιτική, θα προχωρήσουν και θα εξελιχθούν οριζόντια και παράλληλα με την ανάπτυξη, ενδεχομένως και αυτόματα καθώς η ανάπτυξη πάντοτε ηρεμεί τα πνεύματα ακόμη και τα ιδεολογικά αντίθετα..

Στην Ευρώπη οι συμμαχίες ευδοκιμούν και μπορούν να λειτουργήσουν. Στην Ελλάδα θα μπορούσαν; Εάν στην Ελλάδα θα έπρεπε να σχηματιστεί συμμαχική κυβέρνηση θα ήταν ενδεχόμενο εύκολο προς αποδοχή; Ο συγκερασμός πολιτικών προσώπων, πολιτικών προγραμμάτων, ψηφοφόρων αλλά και ιστορικών πολιτικών παρελθόντων σε ποιο βαθμό θα χαρακτηρίζονταν από επιτυχία και δε θα άφηνε τελικά μια αίσθηση γελειότητας και τραγικότητας; Αγνωστο..
Μένει να το μάθουμε εάν και όταν θα ΄ρθει η στιγμή.