"κλεμμένο από την Καθημερινή"
απλά και λιτά είναι ότι πιο σωστό έχει ακουστεί εδώ και πολλές μέρες και ίσως αποτελεί την ουσία της ιδεολογικής αναζήτησης και ανησυχίας στην ΝΔ.


                                                Ο ευέλικτος φιλελευθερισμός

Του Γιωργου Κ. Ψαλτη*
Η συζήτηση που διεξάγεται αυτές τις μέρες εντός της Ν.Δ. είναι προφανές ότι απευθύνεται στην ευρύτερη κοινωνία, η οποία ευλόγως την παρακολουθεί με μεγάλο ενδιαφέρον. Εχει, λοιπόν, μεγάλη σημασία ο διάλογος αυτός να γίνεται με ειλικρινείς όρους. Που σημαίνει πρωτίστως να καταστεί ευκρινής ο διαχωρισμός της ιδεολογίας, από την πολιτική τοποθέτηση, πόσω μάλλον την εκάστοτε εκλογική συμπεριφορά.
Στη χώρα μας, συγκροτημένος διάλογος στην ιδεολογική οικογένεια της κεντροδεξιάς, η οποία πρόσφατα τιτλοφορήθηκε «κοινωνικός φιλελευθερισμός», έχει να γίνει πάνω από δεκαπέντε χρόνια. Υπενθυμίζεται ότι στην Ευρωπαϊκή Ενωση, ο αντίστοιχος -της Ν.Δ.- πολιτικός χώρος καταλαμβάνεται από πολύ περισσότερα του ενός κόμματα, οριζόμενα ιδεολογικά ως χριστιανοδημοκρατικά, φιλελεύθερα, νεοφιλελεύθερα ή και συντηρητικά. Για να είναι λοιπόν ειλικρινής ο διάλογος στη Ν.Δ. πρέπει εξαρχής να γίνει από όλους αποδεκτό ότι η ελληνική κεντροδεξιά εσφαλμένα εκλαμβάνεται ως ιδεολογία, καθώς επί της ουσίας είναι πολιτική τοποθέτηση.
Από την άλλη πλευρά, τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας επικράτησε η αίσθηση ότι τη νίκη στις εκλογικές αναμετρήσεις προσφέρει ο λεγόμενος μεσαίος χώρος. Ο οποίος βέβαια όχι μόνον δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί ως ιδεολογία, αλλά ούτε καν πολιτική τοποθέτηση, καθώς προδήλως συνιστά την εκλογική συμπεριφορά μιας άθροισης ψηφοφόρων, η οποία προκύπτει με βάση το διακύβευμα της εκάστοτε αναμέτρησης.
Για να γίνει ακόμη πιο σαφές αρκεί η εξής υπόμνηση: Ο λεγόμενος μεσαίος χώρος ψήφισε Σημίτη το 1996 και το 2000, γνωρίζοντας ότι είναι κεντροαριστερός, Καραμανλή το 2004 και το 2007, γνωρίζοντας ότι είναι κεντροδεξιός και Παπανδρέου το 2009 γνωρίζοντας, αν μη τη άλλο, ότι είναι πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς. Θα ήταν παράλογο προφανώς να ισχυρισθεί κάποιος ότι οι μετακινούμενοι ψηφοφόροι άλλαξαν κάθε φορά ιδεολογία! Επέλεξαν, με βάση το διακύβευμα της εκάστοτε αναμέτρησης, τη λύση που θεωρούσαν ορθολογικότερη και αποτελεσματικότερη. Αυτονόητο είναι επίσης ότι εάν στη χώρα μας υπήρχαν περισσότερα κόμματα με διάθεση κυβερνησιμότητας και ξεκάθαρες ιδεολογικές τοποθετήσεις, οι λεγόμενοι μετακινούμενοι ψηφοφόροι θα ήταν σημαντικά λιγότεροι.
Σε κάθε περίπτωση, ουδείς αρνείται ότι ζούμε στην εποχή του πραγματισμού στην οποία περισσότερη σημασία έχουν τα προσδοκώμενα οφέλη μιας πολιτικής και λιγότερη το ιδεολογικό υπόβαθρό της. Αποδεκτές πολιτικές για τους πολίτες είναι ευλόγως εκείνες τις οποίες διαισθάνονται ως υλοποιήσιμες.
Πρέπει επιτέλους να γίνει σαφές στον χώρο της κεντροδεξιάς κάτι που δυστυχώς δεν έχει απασχολήσει τον εν εξελίξει διάλογο. Καλώς ή κακώς τις εκλογές του 2004 και του 2007 δεν τις κέρδισαν οι ιδέες και θέσεις της Νέας Δημοκρατίας, αλλά η προσωπικότητα του Κώστα Καραμανλή και η προσδοκία αντιμετώπισης δύο συγκεκριμένων προβλημάτων: της διαφάνειας και της επανίδρυσης του κράτους, τα οποία ασφαλώς δεν ζητούσαν ιδεολογικές λύσεις, αλλά πραγματιστικές. Το δε 2009, όταν οι ψηφοφόροι προτίμησαν την πρόταση του ΠΑΣΟΚ, δυσπιστώντας προς την αποτελεσματικότητα της Νέας Δημοκρατίας, δεν ηττήθηκε βέβαια η ιδεολογία της Ν.Δ. Ποιος μπορεί να ισχυρισθεί ότι ηττήθηκαν οι αρχές και οι θέσεις της Ν.Δ., ότι ηττήθηκε ο σύγχρονος οικονομικός φιλελευθερισμός, όπου αναπτύσσεται υπεύθυνη επιχειρηματικότητα και το κράτος παρέχει δικλίδες που διασφαλίζουν, ισορροπούν και ελέγχουν το πεδίο οικονομικής δραστηριότητας, η προσδοκία ενός ευέλικτου και έξυπνου κράτους ή το όραμα μιας συνεκτικής κοινωνίας ευκαιριών για όλους;
Ο φιλελευθερισμός υπήρξε ανέκαθεν ευέλικτος. Και καλό θα ήταν επιτέλους η ιδεολογία της Νέας Δημοκρατίας να αναδειχθεί ευκρινώς και με τρόπο που θα αποδεικνύει τόσο τον ορθολογισμό, όσο και την αποτελεσματικότητά της.

* Ο κ. Γιώργος Κ. Ψάλτης είναι πρόεδρος του Κέντρου Πολιτικής Ερευνας και Επικοινωνίας (ΚΠΕΕ)
αναζήτησης και ανησυχίας στην ΝΔ.

Ποιος όμως απειλεί;

 Μουζακιάρη Βένη

Η απειλή δεν διαμορφώνει καταστάσεις. Δεν μπορεί και δεν  διαμορφώνει παρόν και σίγουρα δεν μπορεί και δεν διαμορφώνει μέλλον.
Η απειλή είναι απειλή και όσοι απειλούν δεν είναι τίποτε άλλο, παρά εκείνοι που απειλούν.

Οι συμπάθειες και οι αντιπάθειες ,όσα αρέσουν και όσα δεν αρέσουν ,όσα επιδοκιμάζονται και όσα δεν επιδοκιμάζονται είναι απόψεις υποκειμενικές ,που εκφράζουν όσους τα εκφράζουν και κανέναν άλλον.

Ο πολιτικός αγώνας δυστυχώς αρκετές φορές ενέχει στοιχεία απειλής. Η απειλή είναι ,αναμφίβολο ,πως θα επηρεάσει και πιθανότητα θα οδηγήσει σε λαθεμένες αντιλήψεις και εικόνες.
Δεν είναι όμως ένα μέσο που χρησιμοποιείται εύκολα. Δεν είναι ένα μέσο που εκφράζει πολλούς (ευτυχώς!!!). Για να φτάσει κάποιος στο σημείο να "απειλήσει" θα πρέπει να συντρέχουν λόγοι που τον οδήγησαν εκεί.
Εμένα προσωπικά δεν μου αρέσουν οι απειλές. Με φοβίζουν και δεν μου επιτρέπουν να σκεφτώ καθαρά...
Αυτή όμως είναι η δική μου άποψη. Κάποιος άλλος μπορεί να σκέφτεται διαφορετικά. Δεν είναι σεβαστό ,αλλά κατά βάση και θεωρητικά μιλώντας είναι αποδεκτό.

Αγώνας Ιδεολογίας

 Μουζακιάρη Βένη

               Όταν κάποιος δηλώνει κεντρώος είναι κεντρώος και όταν  κάποιος δηλώνει ή τα λεγόμενά του υποδηλώνουν δεξιά λογική είναι δεξιός .Τι προκύπτει όμως όταν στη συνέχεια διαπιστώνουμε πως στην ομάδα του πρώτου εντάσσονται δεξιοί και στην ομάδα του δεύτερου  κεντρώοι; Σύσχυση ιδεολογιών, απόψεω;
Αυτό που σίγουρα δεν προκύπτει είναι ενιαίες και περιχαρακωμένες γραμμές και ιδέες. Δεν προκύπτει ταύτιση και τυφλή καθοδήγηση, αλλά ούτε  και δύο  απόλυτες δογματικές πολιτικές γραμμές...
                  Δηλαδή η κεντρική ιδέα της αντιπαράθεσης και ο διαχωρισμός τύπου "δεξιοί και κεντροδεξιοί", τελικά  δεν υφίσταται σύμφωνα με τις τελικές τοποθετήσεις και προσχωρήσεις των στελεχών της ΝΔ.
Συγκεκριμένα παρατηρούμε πως στελέχη με έντονα εκσυγχρονιστικό και κεντρώο πνεύμα δεν ακολουθούν την προσπάθεια της κα Μπακογιάννη και αντίστοιχα στελέχη με διαχρονική δεξιόστροφη παρουσία στο κόμμα δεν συντάσσονται με τον κ.Σαμαρά..
 Μια λογική εξήγηση σε αυτή την επικρατούσα πλεόν κατάσταση είναι πως τα στελέχη, αλλά και κατ'επεκταση τα άτομα της βάσης, δεν θεωρούν την ιδεολογική γραμμή και κατεύθυνση του αρχηγού ως το κυρίαρχο κριτήριο επιλογής. Αντίθετα καταλήγουν και επιλέγουν μια συνδυαστική προσέγγιση και μέθοδο.
Αυτό είναι απόλυτα δικαιολογημένο καθώς το κόμμα είναι ένας διευρυμένος ιδεολογικά χώρος,στον οποίο  κάθε άτομο της εκλογικής βάσης μπορεί  να εκφραστεί ιδεολογικά και να αποκτήσει πολιτικά και κομματικά ερείσματα.
            Καθώς ακούς τους υποψήφιους αρχηγούς, διαπιστώνεις πως τοποθετείται ως θέμα μείζονος σημασίας η ιδεολογική σημαία  και η μετέπειτα ιδεολογική εξέλιξη του κόμματος.
Η διαπίστωση αυτή θα μπορούσε να συμβάλλει αποφασιστικά και καταλυτικά σε ένα εξαιρετικής σημασίας ζήτημα, στην ιδεολογική και πολιτική αποσαφήνιση του κόμματος και στον πλήρη διαχωρισμό από την πολιτική υπόσταση και τα όσα πρεσβεύει το Πασόκ..
         Ο σοσιαλισμός, που έχει σαν βάση το Πασόκ φαίνεται στις μέρες μας να μην μπορεί να βρει εύκολα πεδίο εφαρμογής,καθώς έχουν διαφοροποιηθεί σημαντικά οι πολιτικοί, οικονομικοί και κοινωνικοί συσχετισμοί. Επομένως είχε καταστεί εμφανής μια προσέγγιση της πράσινης πολιτικής σε ΝΔκρατικές πρακτικές .
         Η προσπάθεια αυτή, να διαχωριστεί και να αποσαφηνιστεί, δηλαδή το κόμμα ιδεολογικά, βρίσκει συμμετόχους τους υποψήφιους αρχηγούς..Αλλά από κει και πέρα ο καθένας θα επιλέξει με τα δικά του κριτήρια, τα οποία πολύ πιθανό να είναι πιο απτά, πιο προσεγγίσιμα ή light κριτήρια..
        Σε αυτό όμως που αξίζει να εστιάσουμε και είναι πάρα πολύ σημαντικό είναι το γεγονός πως η αντιπαράθεση έχει ως θέμα την ιδεολογία  και κλιμακώνεται πάνω σε τέτοιας φύσεως και μορφής επιχειρήματα..
Οι ψηφοφόροι έστω και θεωρητικά μπαίνουν σε μια διαδικασία να αναζητήσουν και να κατανοήσουν σε ποιον πιστεύουν, τι πρεσβεύει, τι θέλουν και πώς θα πετύχουν προσωπικούς και συλλογικούς στόχους.
         29 Νοεμβρίου η εκλογή...
Ιδεολογικά επιχειρήματα (και όχι μόνο)..
Διαφορετικές γραμμές, διαφορετικοί μηχανισμοί και διαφορετικές προσωπικότητες. Ας μην  προσπεράσουμε  όμως το γεγονός, πως το ζητούμενο από όλες τις  πλευρές είναι τό ίδιο και σύμφωνα με αυτα τα  κοινά μας συμφέροντα και ζητούμενα οφείλουμε να κινούμαστε..Από 30 του μήνα τα ζητούμενα οφείλουν να είναι κοινά, οφείλουν να στέκονται μακρία από μικροπολιτικές και από πολιτικές φιλοφοξίες, που "ξενερώνουν" την βάση και όσους ασχολούνται με το κόμμα.

Όταν η επόμενη μέρα διαψεύδει...

  

Μουζακιάρη Βένη

  Η Αλήθεια και η Ειλικρίνεια είναι δύο έννοιες πάρα πολύ σημαντικές για τον πολιτικό χώρο.

Το να λές την αλήθεια είναι ένδειξη ευθύτητας και καθαρής σκέψης. Πιστεύεις σε όσα λες, σε όσα πιστεύεις και δεν φοβάσαι να αποκαλύψεις την σκέψη σου. Η πολιτική αλήθεια στις μέρες μας αποκτά ιδιαίτερη βαρύτητα και ζήτηση καθώς απουσιάζει αισθητά από τον πολιτικό χώρο έκφρασης και δράσης.

 Ενδεικτικό παράδειγμα είναι οι μέρες που ακολούθησαν την εκλογική αναμέτρηση της 4ης Οκτωβρίου.

Η νέα κυβέρνηση, αδύναμη να εκπληρώσει τις πλούσιες προεκλογικές υποσχέσεις, εφαρμόζει μέτρα οικονομικής οργάνωσης και διάρθρωσης που δεν διακρίνονται από ιδιαίτερα φιλολαϊκό πνεύμα.

Σε όλη την διάρκεια της προεκλογικής περιόδου ο κ. Παπανδρέου και τα κορυφαία στελέχη της κυβέρνησής του παρουσίαζαν ένα ιδιαίτερα αισιόδοξο προφίλ σχετικά με την έκβαση και επίλυση θεμάτων μείζονος σημασίας για τον τόπο.. Αδυνατώντας να συνδυάσουν και να αντιστοιχίσουν το ισχύον κοινοτικό δεσμευτικό πλαίσιο δράσης με την δική τους πολιτική  παροχής και της εφήμερης καιροσκοπικής υπόσχεσης, τα στελέχη του Πασόκ επικοινωνούσαν μια  πολιτική περασμένων ετών  με εμφανή την έλλειψη σκέψης προγραμματισμού, οργάνωσης και "προ-δράσης".

              Τα αποτελέσματα και η επόμενη μέρα όμως κατέδειξαν την δύσκολη θέση στην οποία περιήλθε τελικά το Πασόκ, παρά τα μεγαλόπνοα σχέδια για την αναδιοργάνωση οικονομίας-κοινωνίας.

Οι ψηφοφόροι που πίστεψαν στις προεκλογικές πράσινες δεσμεύσεις, δυστυχώς διαψεύστηκαν την επόμενη μόλις ημέρα. Η προεκλογική οικονομική ανάκαμψη δεν επήλθε. Η προσδοκούμενη οικονομική "ανάσα" σε πλήθος χαμηλόμισθων συμπολιτών μας παραμένει ακόμη ζήτημα προς διαπραγμάτευση και "διαβούλευση".

Όλα όμως αυτά είχαν ειπωθεί.

Όλα αυτά ήταν γνωστά .

Όλα αυτά ήταν αναμενόμενα για όποιονδήποτε διέθετε στοιχειώδεις γνώσεις οικονομικών ή απλά για όσους είχαν αντιληφθεί την δυσχέρεια που διέκρινε το ελληνικό οικονομικό ζήτημα.

Το αυτό οικονομικό ζήτημα δεν αντιμετωπίζεται με προεκλογικές υποσχέσεις και ανώφελες παροχές,χωρίς εγγυήσεις και αντίκρισμα. Το Πασόκ το συνειδητοποίησε από την πρώτη κιόλας εβδομάδα.Κατέστησε γνωστό στο σύνολο της ελληνικής και ευρύτερης κοινής γνώμης πως θα έπρεπε σχετικά γρήγορα να ξεχάσουμε τα όσα είχαν ειπωθεί προεκλογικά.

Προσωπικά,καθώς δεν ανέμενα κάτι διαφορετικό ή ένα θαύμα οικονομικής αναπτυξιακής ανάκαμψης , δεν κατηγορώ το κόμμα του Πασόκ.Το να θέλεις να γίνεις Πρωθυπουργός, Αντιπρόεδρος,Υπουργός , Επίτροπος και βουλευτής του κυβερνώντος κόμματος δεν είναι αρνητικό, αντίθετα είναι ένδειξη υγιούς φιλοδοξίας και πολιτικού προσανατολισμού. Το αρνητικό και άδικο του θέματος έγκειται στην διαδικάσία που επιλέγεις και στην μεθόδο που εφαρμόζεις για να το πετύχεις. Το να υπόσχεσαι, να τάζεις, να παραπλανείς και να δημιουργείς μεγάλες προσδοκίες δεν είναι ώριμη και αποδεκτή πολιτική πρακτική.

           
Η ειλικρίνεια απουσιάζει και θα συνεχίζει να απουσίαζει όσο το ισχύον έμψυχο πολιτικό δυναμικό του τόπου δεν αντιλαμβάνεται τις οικονομικές κοινωνικές και πολιτικές παθογένειες του εγχώριου συστήματος.Όσο η πολιτική θεωρείται μερική απασχόληση και όσο  εντάσσεται στις μικροπολιτικές φιλοδοξίες των πολιτικών, οι προσδοκίες της βάσης θα διαψεύδονται, οι απεργίες θα συνεχίζονται, οι δρόμοι θα κλέινουν και ο κόσμος θα απογοητεύεται.

            Θέλοντας να διατηρήσω όμως την έμφυτη και ίσως ¨καταδικαστέα¨αισιοδοξία μου θα αναφέρω απλά και συνειδητά πως  το μέλλον έχει να δώσει πολλά σε πολιτικό επίπεδο.Η πολιτική ζωή του τόπου δεν τελείωσε την 4η Οκτωβρίου και δεν τελειώνει και σήμερα. Επομένως συνεχίζουμε και βλέπουμε...