Η Ελλάδα απαιτεί την διαφορά

Μουζακιάρη Βένη


                         Η οικονομική ,κοινωνική και πολιτική διαχείριση της Ελλάδας απαιτεί ιδιαίτερες μεθόδους και πρακτικές, κατά βάση συνδυαστικές.Η Ελλάδα είναι μια χώρα που έχει να επιδείξει μια ιδιόμορφη λειτουργική διαδικασία με αγκυλώσεις και  λειτουργικές ανασφάλειες σε έναν αισθητά εμφανή βαθμό.
                       Η οικονομική κρίση ,που εμφανίστηκε στις ΗΠΑ και αντιμετωπίστηκε πρακτικά και σχετικά  άμεσα  στην αμερικανική επικράτεια ασφαλώς και επηρέασε την παγκόσμια οικονομική δραστηριότητα.Για την Ελλάδα ,με την πρότερη δυσμενή οικονομική δράση της ως δεδομένη , η χρηματοοικονομική κρίση είχε καθαρά και συνειδητά διττή σημασία.Απο τη μια υπήρξε ένας παράγοντας οικονομικής επιβάρυνσης και αστάθειας των μελλοντικών χρηματοοικονομικών κινήσεων και από την άλλη λειτούργησε σαν άλλοθι. Μπροστά δηλαδή στην κρίση και στην παγκόσμια αναστάτωση ,η Ελλάδα έκρυψε τις ατυχείς έως και δυσμενείς οικονομικές της αποφάσεις και τελικά προφασίστηκε κρίση.
                   Αυτό είναι ένα ενδεικτικό παράδειγμα λειτουργίας και δράσης της Ελλάδας που επηρεάζει και αντανακλά την συνολική της πορεία σε επιπρόσθετα πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο.Αυτό ακόμη είναι ένα ενδεικτικό παράδειγμα για να κατανοήσουμε το γιατί στην Ελλάδα τα όποια θεωρητικά μοντέλα οικονομικού,πολιτικού και ιδεολογικού επιπέδου χρειάζονται αναδιαμόρφωση για να κατανοηθούν σε πρώτο στάδιο και τελικά να εφαρμοστούν.
                          Τα δύο κόμματα εξουσίας ,προτάσσουν σαν σημαία τους κάποιες πολιτικές τοποθετήσεις και ιδεολογίες με σκοπό να πείσουν και να επικοινωνήσουν ένα μελλοντικό πολιτικό διακύβευμα.Αυτές οι τοποθετήσεις έχουν ρίζες και εμπειρία εφαρμογής κυρίως στις ΗΠΑ και σε ιδιαίτερα αναπτυγμένες πολιτικά και κοινωνικά χώρες της Ευρώπης. Οι χώρες αυτές περισσότερες διαφορές παρά κοινά στοιχεία παρουσιάζουν σε σχέση με την Ελλάδα σε επίπεδο δομής ,διάρθρωσης και πολιτικής αντίληψης.
                           Η κατάσταση αυτή  καθιστά σαφές το γεγονός πως οποιαδήποτε προσπάθεια  ακριβούς ταύτισης και προσομοίωσης των θεωρητικών μοντέλων στα ελληνικά εσωτερικά πράγματα θα είναι αποτυχημένη.Στην Ελλάδα οι συσχετισμοί είναι διαφορετικοί.Οι βάσεις έχουν τεθεί εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Εξελίξεις και πρόοδος ασφαλώς είναι στο πρόγραμμα ,αλλά και πάλι η εξέλιξη πραγματοποιείται πάνω στις παρούσες βάσεις και υποδομές ,που το παρελθόν είναι το κύριο χαρακτηριστικό τους.
                  Οποιοσδήποτε υπαινιγμός περί φιλελευθερισμού, νεο-φιλελευθερισμού και σοσιαλδημοκρατίας  θα συμβάλλει απλά και μόνο στην διαμόρφωση ενός θεωρητικού (για μερικούς πλασματικού) υποβάθρου πολιτικής σκέψης και δράσης. Η Ελλάδα λειτουργεί συνδυαστικά. Κάθε θεωρητικό μοντέλο για να επιβιώσει στον ελληνικό χώρο θα πρέπει να προσαρμοστεί και να συνδυάσει πρακτικές και αντιλήψεις.
                      Καθώς τα οικονομικά ζητήματα ,δρομολογούνται και αντιμετωπίζονται σε κοινοτικό πλαίσιο αποφάσεων και ρυθμίσεων (παρά τις όποιες αντιδράσεις τελικά η κοινοτική δράση είναι αυτή που υπερισχύει και ουσιαστικά ισχύει),το επίκεντρο της προσοχής μας οφείλει να είναι στην  αντιμετώπιση κοινωνικών ζητημάτων. Η ΕΕ και πάλι θέτει ρυθμιστικό και κανονιστικό πλαίσιο ,αλλά η κάθε χώρα έχει την ευθύνη για την αποτελεσματική εξέλιξη και ευημερία σε κοινωνικό επίπεδο. Μια αυτούσια εφαρμογή ιδεολογίας για ακόμη μια φορά δεν θα τύχει αποτελεσματικής εφαρμογής και αποδοχής. .Η προσαρμογή ,έστω και στοιχειώδης, στα ελληνικά πράγματα καθίσταται αναγκαία. Η κοινή γνώμη ,η συνήθεια που έχει οδηγήσει σε έθιμο αλλά και οι γραφές του παρελθόντος καθίστανται σε μεγάλο βαθμό αναθεωρητικοί παράγοντες για οποιαδήποτε αλλαγή.
                 Καλώς ή κακώς αυτή είναι η ελληνική πραγματικότητα που έχει διαμορφωθεί και μέσα στην οποία κινούμαστε. Για τους "πολύ Ευρωπαίους" ,η ελληνική πρακτική θεωρείται βαρίδιο.Η ελληνική δράση και συνήθεια είναι γνωστή σε ευρωπαϊκό επίπεδο .Τα βήματα όμως που γίνονται για μια αρμονική ευρωπαϊκή σύμπλευση ,αν όχι ιδιαιτέρως αποτελεσματικά είναι υπαρκτά.
Αυτό όμως που μας αφορά και μας αγγίζει είναι οι παράγοντες που μπορούν με κάθε δικαιοδοσία να διαδραματίζουν ρόλο και να διαμορφώνουν πρακτική,δηλαδή τα κόμματα, να κατανοούν την πραγματικότητά  ,να μην την περιθωριοποιούν και να την εντάσσουν στο προεκλογικό τους πρόγραμμα. Δεν υπονοούμε ασφαλώς αποδοχή και διαιώνιση της κατάστασης ,αλλά πραγματική κατανόηση και κατ έπέκταση ουσιαστική αντιμετώπιση.. Ναι να προσαρμοστούν οι ιδεολογίες ,αλλά αυτό να καταστεί εμφανές και σαφές .Να γνωρίζουμε πως από ένα υπαρκτό και δυνητικά εφαρμόσιμο ιδεολογικό πλαίσιο ,ορισμένα σημεία γίνονται αποδεκτά και κάποια όχι. Μόνο με αυτό τον τρόπο θα καταφέρουμε να μην συγχέουμε όρους,τοποθετήσεις,θεωρητικές προσεγγίσεις και τους τελικούς μας στόχους και ζητούμενα.
                     Ας μην κατηγορούμε λοιπόν τους πολιτικούς που επιχειρούν τέτοιου είδους συνδυαστικές προσεγγίσεις γιατί ουσιαστικά ίσως είναι οι μόνοι που γνωρίζουν τα εσωτερικά πράγματα και δεν επιλέγουν να  σκοινοβατούν ανάμεσα σε διανοουμενίστικες προσεγγίσεις του παρελθόντος ,που θα απολάμβαναν την πλήρη αποτυχία και την  μηδενική ανοχή στον ελληνικό χώρο...

"κλεμμένο από την Καθημερινή"
απλά και λιτά είναι ότι πιο σωστό έχει ακουστεί εδώ και πολλές μέρες και ίσως αποτελεί την ουσία της ιδεολογικής αναζήτησης και ανησυχίας στην ΝΔ.


                                                Ο ευέλικτος φιλελευθερισμός

Του Γιωργου Κ. Ψαλτη*
Η συζήτηση που διεξάγεται αυτές τις μέρες εντός της Ν.Δ. είναι προφανές ότι απευθύνεται στην ευρύτερη κοινωνία, η οποία ευλόγως την παρακολουθεί με μεγάλο ενδιαφέρον. Εχει, λοιπόν, μεγάλη σημασία ο διάλογος αυτός να γίνεται με ειλικρινείς όρους. Που σημαίνει πρωτίστως να καταστεί ευκρινής ο διαχωρισμός της ιδεολογίας, από την πολιτική τοποθέτηση, πόσω μάλλον την εκάστοτε εκλογική συμπεριφορά.
Στη χώρα μας, συγκροτημένος διάλογος στην ιδεολογική οικογένεια της κεντροδεξιάς, η οποία πρόσφατα τιτλοφορήθηκε «κοινωνικός φιλελευθερισμός», έχει να γίνει πάνω από δεκαπέντε χρόνια. Υπενθυμίζεται ότι στην Ευρωπαϊκή Ενωση, ο αντίστοιχος -της Ν.Δ.- πολιτικός χώρος καταλαμβάνεται από πολύ περισσότερα του ενός κόμματα, οριζόμενα ιδεολογικά ως χριστιανοδημοκρατικά, φιλελεύθερα, νεοφιλελεύθερα ή και συντηρητικά. Για να είναι λοιπόν ειλικρινής ο διάλογος στη Ν.Δ. πρέπει εξαρχής να γίνει από όλους αποδεκτό ότι η ελληνική κεντροδεξιά εσφαλμένα εκλαμβάνεται ως ιδεολογία, καθώς επί της ουσίας είναι πολιτική τοποθέτηση.
Από την άλλη πλευρά, τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας επικράτησε η αίσθηση ότι τη νίκη στις εκλογικές αναμετρήσεις προσφέρει ο λεγόμενος μεσαίος χώρος. Ο οποίος βέβαια όχι μόνον δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί ως ιδεολογία, αλλά ούτε καν πολιτική τοποθέτηση, καθώς προδήλως συνιστά την εκλογική συμπεριφορά μιας άθροισης ψηφοφόρων, η οποία προκύπτει με βάση το διακύβευμα της εκάστοτε αναμέτρησης.
Για να γίνει ακόμη πιο σαφές αρκεί η εξής υπόμνηση: Ο λεγόμενος μεσαίος χώρος ψήφισε Σημίτη το 1996 και το 2000, γνωρίζοντας ότι είναι κεντροαριστερός, Καραμανλή το 2004 και το 2007, γνωρίζοντας ότι είναι κεντροδεξιός και Παπανδρέου το 2009 γνωρίζοντας, αν μη τη άλλο, ότι είναι πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς. Θα ήταν παράλογο προφανώς να ισχυρισθεί κάποιος ότι οι μετακινούμενοι ψηφοφόροι άλλαξαν κάθε φορά ιδεολογία! Επέλεξαν, με βάση το διακύβευμα της εκάστοτε αναμέτρησης, τη λύση που θεωρούσαν ορθολογικότερη και αποτελεσματικότερη. Αυτονόητο είναι επίσης ότι εάν στη χώρα μας υπήρχαν περισσότερα κόμματα με διάθεση κυβερνησιμότητας και ξεκάθαρες ιδεολογικές τοποθετήσεις, οι λεγόμενοι μετακινούμενοι ψηφοφόροι θα ήταν σημαντικά λιγότεροι.
Σε κάθε περίπτωση, ουδείς αρνείται ότι ζούμε στην εποχή του πραγματισμού στην οποία περισσότερη σημασία έχουν τα προσδοκώμενα οφέλη μιας πολιτικής και λιγότερη το ιδεολογικό υπόβαθρό της. Αποδεκτές πολιτικές για τους πολίτες είναι ευλόγως εκείνες τις οποίες διαισθάνονται ως υλοποιήσιμες.
Πρέπει επιτέλους να γίνει σαφές στον χώρο της κεντροδεξιάς κάτι που δυστυχώς δεν έχει απασχολήσει τον εν εξελίξει διάλογο. Καλώς ή κακώς τις εκλογές του 2004 και του 2007 δεν τις κέρδισαν οι ιδέες και θέσεις της Νέας Δημοκρατίας, αλλά η προσωπικότητα του Κώστα Καραμανλή και η προσδοκία αντιμετώπισης δύο συγκεκριμένων προβλημάτων: της διαφάνειας και της επανίδρυσης του κράτους, τα οποία ασφαλώς δεν ζητούσαν ιδεολογικές λύσεις, αλλά πραγματιστικές. Το δε 2009, όταν οι ψηφοφόροι προτίμησαν την πρόταση του ΠΑΣΟΚ, δυσπιστώντας προς την αποτελεσματικότητα της Νέας Δημοκρατίας, δεν ηττήθηκε βέβαια η ιδεολογία της Ν.Δ. Ποιος μπορεί να ισχυρισθεί ότι ηττήθηκαν οι αρχές και οι θέσεις της Ν.Δ., ότι ηττήθηκε ο σύγχρονος οικονομικός φιλελευθερισμός, όπου αναπτύσσεται υπεύθυνη επιχειρηματικότητα και το κράτος παρέχει δικλίδες που διασφαλίζουν, ισορροπούν και ελέγχουν το πεδίο οικονομικής δραστηριότητας, η προσδοκία ενός ευέλικτου και έξυπνου κράτους ή το όραμα μιας συνεκτικής κοινωνίας ευκαιριών για όλους;
Ο φιλελευθερισμός υπήρξε ανέκαθεν ευέλικτος. Και καλό θα ήταν επιτέλους η ιδεολογία της Νέας Δημοκρατίας να αναδειχθεί ευκρινώς και με τρόπο που θα αποδεικνύει τόσο τον ορθολογισμό, όσο και την αποτελεσματικότητά της.

* Ο κ. Γιώργος Κ. Ψάλτης είναι πρόεδρος του Κέντρου Πολιτικής Ερευνας και Επικοινωνίας (ΚΠΕΕ)
αναζήτησης και ανησυχίας στην ΝΔ.

Ποιος όμως απειλεί;

 Μουζακιάρη Βένη

Η απειλή δεν διαμορφώνει καταστάσεις. Δεν μπορεί και δεν  διαμορφώνει παρόν και σίγουρα δεν μπορεί και δεν διαμορφώνει μέλλον.
Η απειλή είναι απειλή και όσοι απειλούν δεν είναι τίποτε άλλο, παρά εκείνοι που απειλούν.

Οι συμπάθειες και οι αντιπάθειες ,όσα αρέσουν και όσα δεν αρέσουν ,όσα επιδοκιμάζονται και όσα δεν επιδοκιμάζονται είναι απόψεις υποκειμενικές ,που εκφράζουν όσους τα εκφράζουν και κανέναν άλλον.

Ο πολιτικός αγώνας δυστυχώς αρκετές φορές ενέχει στοιχεία απειλής. Η απειλή είναι ,αναμφίβολο ,πως θα επηρεάσει και πιθανότητα θα οδηγήσει σε λαθεμένες αντιλήψεις και εικόνες.
Δεν είναι όμως ένα μέσο που χρησιμοποιείται εύκολα. Δεν είναι ένα μέσο που εκφράζει πολλούς (ευτυχώς!!!). Για να φτάσει κάποιος στο σημείο να "απειλήσει" θα πρέπει να συντρέχουν λόγοι που τον οδήγησαν εκεί.
Εμένα προσωπικά δεν μου αρέσουν οι απειλές. Με φοβίζουν και δεν μου επιτρέπουν να σκεφτώ καθαρά...
Αυτή όμως είναι η δική μου άποψη. Κάποιος άλλος μπορεί να σκέφτεται διαφορετικά. Δεν είναι σεβαστό ,αλλά κατά βάση και θεωρητικά μιλώντας είναι αποδεκτό.

Αγώνας Ιδεολογίας

 Μουζακιάρη Βένη

               Όταν κάποιος δηλώνει κεντρώος είναι κεντρώος και όταν  κάποιος δηλώνει ή τα λεγόμενά του υποδηλώνουν δεξιά λογική είναι δεξιός .Τι προκύπτει όμως όταν στη συνέχεια διαπιστώνουμε πως στην ομάδα του πρώτου εντάσσονται δεξιοί και στην ομάδα του δεύτερου  κεντρώοι; Σύσχυση ιδεολογιών, απόψεω;
Αυτό που σίγουρα δεν προκύπτει είναι ενιαίες και περιχαρακωμένες γραμμές και ιδέες. Δεν προκύπτει ταύτιση και τυφλή καθοδήγηση, αλλά ούτε  και δύο  απόλυτες δογματικές πολιτικές γραμμές...
                  Δηλαδή η κεντρική ιδέα της αντιπαράθεσης και ο διαχωρισμός τύπου "δεξιοί και κεντροδεξιοί", τελικά  δεν υφίσταται σύμφωνα με τις τελικές τοποθετήσεις και προσχωρήσεις των στελεχών της ΝΔ.
Συγκεκριμένα παρατηρούμε πως στελέχη με έντονα εκσυγχρονιστικό και κεντρώο πνεύμα δεν ακολουθούν την προσπάθεια της κα Μπακογιάννη και αντίστοιχα στελέχη με διαχρονική δεξιόστροφη παρουσία στο κόμμα δεν συντάσσονται με τον κ.Σαμαρά..
 Μια λογική εξήγηση σε αυτή την επικρατούσα πλεόν κατάσταση είναι πως τα στελέχη, αλλά και κατ'επεκταση τα άτομα της βάσης, δεν θεωρούν την ιδεολογική γραμμή και κατεύθυνση του αρχηγού ως το κυρίαρχο κριτήριο επιλογής. Αντίθετα καταλήγουν και επιλέγουν μια συνδυαστική προσέγγιση και μέθοδο.
Αυτό είναι απόλυτα δικαιολογημένο καθώς το κόμμα είναι ένας διευρυμένος ιδεολογικά χώρος,στον οποίο  κάθε άτομο της εκλογικής βάσης μπορεί  να εκφραστεί ιδεολογικά και να αποκτήσει πολιτικά και κομματικά ερείσματα.
            Καθώς ακούς τους υποψήφιους αρχηγούς, διαπιστώνεις πως τοποθετείται ως θέμα μείζονος σημασίας η ιδεολογική σημαία  και η μετέπειτα ιδεολογική εξέλιξη του κόμματος.
Η διαπίστωση αυτή θα μπορούσε να συμβάλλει αποφασιστικά και καταλυτικά σε ένα εξαιρετικής σημασίας ζήτημα, στην ιδεολογική και πολιτική αποσαφήνιση του κόμματος και στον πλήρη διαχωρισμό από την πολιτική υπόσταση και τα όσα πρεσβεύει το Πασόκ..
         Ο σοσιαλισμός, που έχει σαν βάση το Πασόκ φαίνεται στις μέρες μας να μην μπορεί να βρει εύκολα πεδίο εφαρμογής,καθώς έχουν διαφοροποιηθεί σημαντικά οι πολιτικοί, οικονομικοί και κοινωνικοί συσχετισμοί. Επομένως είχε καταστεί εμφανής μια προσέγγιση της πράσινης πολιτικής σε ΝΔκρατικές πρακτικές .
         Η προσπάθεια αυτή, να διαχωριστεί και να αποσαφηνιστεί, δηλαδή το κόμμα ιδεολογικά, βρίσκει συμμετόχους τους υποψήφιους αρχηγούς..Αλλά από κει και πέρα ο καθένας θα επιλέξει με τα δικά του κριτήρια, τα οποία πολύ πιθανό να είναι πιο απτά, πιο προσεγγίσιμα ή light κριτήρια..
        Σε αυτό όμως που αξίζει να εστιάσουμε και είναι πάρα πολύ σημαντικό είναι το γεγονός πως η αντιπαράθεση έχει ως θέμα την ιδεολογία  και κλιμακώνεται πάνω σε τέτοιας φύσεως και μορφής επιχειρήματα..
Οι ψηφοφόροι έστω και θεωρητικά μπαίνουν σε μια διαδικασία να αναζητήσουν και να κατανοήσουν σε ποιον πιστεύουν, τι πρεσβεύει, τι θέλουν και πώς θα πετύχουν προσωπικούς και συλλογικούς στόχους.
         29 Νοεμβρίου η εκλογή...
Ιδεολογικά επιχειρήματα (και όχι μόνο)..
Διαφορετικές γραμμές, διαφορετικοί μηχανισμοί και διαφορετικές προσωπικότητες. Ας μην  προσπεράσουμε  όμως το γεγονός, πως το ζητούμενο από όλες τις  πλευρές είναι τό ίδιο και σύμφωνα με αυτα τα  κοινά μας συμφέροντα και ζητούμενα οφείλουμε να κινούμαστε..Από 30 του μήνα τα ζητούμενα οφείλουν να είναι κοινά, οφείλουν να στέκονται μακρία από μικροπολιτικές και από πολιτικές φιλοφοξίες, που "ξενερώνουν" την βάση και όσους ασχολούνται με το κόμμα.