Ντόρα Μπακογιάννη: Το γιατί και η επόμενη μέρα

               Μουζακιάρη Βένη

                    Η κα Μπακογιάννη είναι η πλέον ηγετική και επιβλητική γυναικεία πολιτική φυσιογνωμία σε ολόκληρη την ελληνική πολιτική πραγματικότητα εδώ και πολλά χρόνια. Είναι μια πολιτικός που έχει περάσει από θεσμούς-κόμβους για την ελληνική πολιτική και το όνομά της ταυτίζεται με την άσκηση πολιτικής. Η δημαρχία Αθηνών και το Υπουργίο Εξωτερικών αποτέλεσαν τα κύρια πολιτικά σημεία της πολιτικής της πορείας.

               Η κα Μπακογιάννη συγκεντρώνει στο πρόσωπό της από θετικές μέχρι πάρα πολύ αρνητικές και επικριτικές σκέψεις και απόψεις...

Αποτελεί ένα πολιτικό πρόσωπο, που στα μάτια και στην σκέψη πολλώ,κύριος στόχος και ιστορικά πολιτικό ζητούμενό της είναι η αρχηγία του κόμματος της ΝΔ.
Ναι μεν είναι σε θέση να στηρίξει οποιοδήποτε άλλο αρχηγό της ΝΔ, δεν εγκαταλείπει όμως ποτέ τα πολιτικά της θέλω.

              Πρώην πρόεδρος του  κόμματος της ΝΔ υπήρξε ο Κώστας Καραμανλής, ένας πολιτικός που αγαπήθηκε πραγματικά από την βάση του κόμματος.Οι άνθρωποι του κόμματος ένιωσαν θλίψη για το γεγονός πως ο Κώστας Καραμανλής δεν παρέμεινε ή δεν έθεσε υποψηφιότητα για αρχηγός του κόμματος. Στα χρόνια του Καραμανλή, η Ντόρα έκανε μια αξιόλογη προσπάθεια να τσηρίξει και να υιοθετήσει την ευρε'ια έννοια του Καραμανλισμού, ώστε να γίνει αποδεκτή από τον πολιτικό και κομματικό κόσμο του πρώην Πρωθυπουργού..

         Υπάρχει και υπήρχε πάντα η εικόνα πως η κα Μπακογιάννη επιθυμεί την αρχηγία και το γεγονός αυτό δεν της επέτρεπε  να δώσει όλο της το πολιτικό είναι στα υπόλοιπα πολιτικά και θεσμικά καθήκοντα που αναλάμβανε.

              Μέσα στο κόμμα έχει δικούς της ανθρώπους, άνθρωποι οι οποίοι θα μπορούσαν να της προσφέρουν την προεδρεία στις 29 Νοεμβρίου. Το γεγονός αυτό είναι πολύ σημαντικό αλλά και κατά βάση επικίνδυνο για όλους τους μετέπειτα ερχόμενους αρχηγούς. Κάθε επόμενος πρόεδρος υπάρχει ως δεδομένη η κατάσταση εσωκομματικά πως θα πρέπει να είναι προσεκτικός και σύμμαχος με την κα Μπακογιάννη για την  διασφάλιση της πολιτικής του  εξέλιξης στο κόμμα.

               Από την άλλη πλευρά η θετική εικόνα της Ντόρας αγγίζει και αφορά το προφίλ ,που η ίδια έχει δημιουργήσει σε όλη την πολιτική της πορεία.Είναι ένα γυναικείο πρόσωπο με ιδιαίτερα υψηλή δημοτικότητα.
Πολλά άτομα θα την προσεγγίσουν, την πιστεύουν και την στηρίζουν.Στην περίπτωση της κα Μπακογιάννη πραγματικά απορία επισύρει το γεγονός πως ενώ  επιθυμεί και εργάζεται τόσο πολύ για την αρχηγία ,η αρχηγία δεν έρχεται. Νομοτελειακά θα μπορούσε να υποστηρίξει κάποιος πως μετά τον Καραμανλή ,η επόμενη πρόεδρος θα έπρεπε να είναι η Ντόρα .Δεν συνέβη. Ο κ  Σαμαράς ένας πραγματικά ιστορικά πολιτικός αντίπαλός θα κάνει έναν προεκλογικό αγώνα, όχι τόσο οργανωμένο και λαμπερό όσο ο δικός της, αλλά παίρνει την προεδρεία από την πρωτη Κυριακή.

             Όσο κρίσιμη και σημαντική κρίνεται η επόμενη μέρα για το κόμμα της ΝΔ , άλλο τόσο κρίσιμη θεωρείται και η επόμενη μέρα της κα Μπακογιάννη. Όχι ασφαλώς αν θα μείνει ή θα φύγει αλλά το πως θα κινηθεί εσωκομματικά και κατά πόσο αυτή την φορά θα επιλέξει ή όχι να στηρίξει τον πρόεδρο ή αν θα ακολουθήσει μια  προσωπική πορεία μέσα στο κόμμα τύπου "αν με χρειαστείτε με φωνάζετε". Πιστεύω πως η κα Μπακογιάννη, πέρα από τις όποιες αρνητικές σκέψεις που την πλαισιώνουν, είναι large σαν πολιτικός.
Αναμφίβολα δεν θα ήθελε να κριθεί και να κινηθεί η πολιτική της πορεία από μικροπολιτικές επιλογές αλλά από κινήσεις ενίσχυσης της ενότητας του κόμματος. Αν η κα Μπακογιάννη  φύγει, τότε η φιλοδοξία θα έχει τοποθετηθεί πάνω από την πολιτική και το τέλος θα έχει ήδη μπει στην πολιτική της εξέλιξη..

          Δεν αναφέρθηκα και δεν ήθελα να αναφερθώ στην οικογένεια και στο όνομα Μητσοτάκη που την ακολουθεί καθώς θεωρώ ιδιαίτερα λυπηρό σήμερα 2009 να εξετάζεται και να κρίνεται μια προσωπικότητα σαν της κα Μπακογιάννη και μια πολυ σημαντική πολιτική πορεία από το τι έκανε ή δεν έκανε ο Μητσοτάκης .(Όπως επίσης λυπηρό και μη πολιτικό είναι το γεγονός να κρίνεται ο νέος πρόεδρος για ότι συνέβη ή δεν συνέβη στο παρελθόν). Ο χρόνος έχει περάσει, η νέα γενιά είναι εδώ και ψηφίζει. Ναι γνωρίζουμε το παρελθόν, ναι το κατανοούμε ,λλά αλίμονο σε όποιον θα επιλέξει να κινηθεί πολιτικά κοιτάζοντας πίσω. Οι συσχετισμοί και τα δεδομένα της εποχής δεν έχουν να κάνουν στο παραμικρό με το παρελθόν και το σήμερα δεν μετριέται με όρους παρελθόντος ,φάνηκε άλλωστε καθαρά  την Κυριακή 29 Νοεμβρίου.

             Ελπίζω σε μια καθαρή επόμενη μέρα.Σε μια επόμενη μέρα που στόχος θα πρέπει να είναι το έργο. Σέβομαι την κάθε φιλοδοξία και το κάθε πολιτικό θέλω γιατί είναι κινητήρια δύναμη για τους πολιτικούς  αλλά σε καμία περίπτωση να μην χάσουμε τους στόχους γιατί έτσι θα χάσουμε και  το μέλλον..

Ευχαριστώ

30 Νοεμβρίου τι;

              Μουζακιάρη Βένη

Μετά τις χθεσινές τελευταίες συγκεντρώσεις των δυο υποψηφίων ( και βέβαια με τον τον κ. Ψωμιάδη τρίτο) προκύπτει εύλογα το ερώτημα μετά τις 29 Νοεμβρίου τι;
              Μετά τις 29 Νοεμβρίου, πώς ξανασυσπειρώνεται και με ποιον τρόπο εντάσσεται όλη η κομματική βάση  σε ενιαίο πλάισιο δράσης με τον ίδιο αρχηγό ,που σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις  σίγουρα στους μισούς δεν θα είναι αρεστός;
             Οι υποψήφιοι αρχηγοί της ΝΔ ,το βράδυ της  27ης  Νοεμβρίου έβαλάν τελεία στον προεκλογικό τους αγώνα με δυο ,ιδιαίτερης και σημαντικής προσέλευσης κόσμου ,συγκεντρώσεις.
Παρουσιάστηκαν δυνατοί ,έδωσαν τις τελικές τους απαντήσεις ,διατύπωσαν για ακόμη μια φορά τους στόχους και τα ζητούμενά τους, αποποιήθηκαν κάθε μομφή ,προερχόμενη από την αντίπαλη ομάδα. Χαιρέτησαν τους φίλους ΝΔκράτες, παρουσίασαν τους φίλους-στελέχη της ΝΔ και αναμένουν το αποτέλεσμα της κάλπης...
              Έφτασαν οι ημέρες για την τελική έκβαση του προεκλογικού αγώνα. Η εκλογική διαδικασία αρχίζει αύριο στις 7 και ολοκληρώνεται μετά από δώδεκα ώρες ,στις 7 το απόγευμα. Ακολουθεί η γνώριμη διαδικασία της ψηφομέτρησης ,ανακοίνωσης των αποτελεσμάτων και βέβαια οι μετεκλογικές δηλώσεις (νίκης -ήττας) των υποψηφίων.
             Το ερώτημα ουσίας όμως παραμένει: Μετά τις 29 τι;
(Με την μόνη επιφύλαξη ασφαλώς πως ο προεκλογικός αγώνας θα λήξει αύριο .. ). Πέρα από το  γεγονός, πως ο αυριανός (κυριολεκτικά) αρχηγός θα πρέπει να προσαρμοστεί ο ίδιος  αλλά και να προσαρμόσει το έμψυχο κόμμα πάνω του, θα πρέπει αναγκαία και άμεσα  να προσπεράσει την προεκλογική διαδικασία  και να καταστεί ο αρχηγός ,αν όχι ευρείας και μεστής αποδοχής τουλάχιστον ο αρχηγός ,αποδέκτης σεβασμού,μικρών αντιδράσεων και μηδενικής άρνησης. Η αντιπολίτευση και  η παρακολούθηση των εσωτερικών εξελίξεων στην χώρα, αναμένεται επιτακτικά να αποτελέσει το μοναδικό στόχο της ΝΔ και του ίδιου του αρχηγού.
Μόνο μέσα από την σωστή ,δυναμική και δίκαιη αντιπολίτευση ,η ΝΔ θα αποκτήσει τον πολιτικό της βηματισμό και θα εκφράσει μεγάλο μέρος της κομματικής της βάσης.
            Ο κύριος αντίπαλος της ΝΔ είναι το Πασόκ .Δεν είναι ούτε η Μπακογιάννη ούτε ο Σαμαράς.
Το Πασόκ είναι η αντίπαλη πολιτική παράταξη και στο Πασόκ θα πρέπει να εξαντληθεί κάθε περιθώριο αμφισβήτησης και κριτικής σε πλαίσιο δικαίου και ορθής σκέψης ασφαλώς.Η νέα ημέρα για την ΝΔ θα πρέπει να χαρακτηρίζεται σε πρώτο και τελικό βαθμό από ορθολογισμό,δικαιοσύνη και λογική .Είναι επιτακτικό και αναγκαίο η επόμενη ημέρα να μην φέρει εσωκομματικές κακεντρέχειες ,αλλά αποκλειστικά διάθεση για προσφορά έργου , πάντα στην κατεύθυνση της εποικοδομητικής κριτικής και παρακολούθησης των πράσινων εργασιών και προσπάθειών.
            Ο νέος αρχηγός της ΝΔ είναι αναγκαίο να φέρει και να μεταδώσει πνεύμα δικαιοσύνης και διάθεσης για προσφορά ,με περιορισμό στο ελάχιστο της μικροπολιτικής και ιδιοτέλειας ( αναφέρω περιορισμό καθώς η πλήρης εξαφάνιση δεν είναι εφικτό ενδεχόμενο..).
              Οι εξελίξεις θα έρθουν από την επόμενη ημέρα ,έρχονται αύριο. Το όποιο αποτέλεσμα ,όμως οφείλει να τύχει ευρείας και καθολικής  αποδοχής .Ο αρχηγός μπορεί να μην είναι καθολικής επιλογής ,αλλά είναι αναγκαίο να είναι αποδεκτός και να θέσει τις αρχές του και τις αξίες του σε δημοκρατικό, αξιοκρατικό και αναμφίβολα σύχρονο πλαίσιο έκφρασης και δράσης..

Η Ελλάδα απαιτεί την διαφορά

Μουζακιάρη Βένη


                         Η οικονομική ,κοινωνική και πολιτική διαχείριση της Ελλάδας απαιτεί ιδιαίτερες μεθόδους και πρακτικές, κατά βάση συνδυαστικές.Η Ελλάδα είναι μια χώρα που έχει να επιδείξει μια ιδιόμορφη λειτουργική διαδικασία με αγκυλώσεις και  λειτουργικές ανασφάλειες σε έναν αισθητά εμφανή βαθμό.
                       Η οικονομική κρίση ,που εμφανίστηκε στις ΗΠΑ και αντιμετωπίστηκε πρακτικά και σχετικά  άμεσα  στην αμερικανική επικράτεια ασφαλώς και επηρέασε την παγκόσμια οικονομική δραστηριότητα.Για την Ελλάδα ,με την πρότερη δυσμενή οικονομική δράση της ως δεδομένη , η χρηματοοικονομική κρίση είχε καθαρά και συνειδητά διττή σημασία.Απο τη μια υπήρξε ένας παράγοντας οικονομικής επιβάρυνσης και αστάθειας των μελλοντικών χρηματοοικονομικών κινήσεων και από την άλλη λειτούργησε σαν άλλοθι. Μπροστά δηλαδή στην κρίση και στην παγκόσμια αναστάτωση ,η Ελλάδα έκρυψε τις ατυχείς έως και δυσμενείς οικονομικές της αποφάσεις και τελικά προφασίστηκε κρίση.
                   Αυτό είναι ένα ενδεικτικό παράδειγμα λειτουργίας και δράσης της Ελλάδας που επηρεάζει και αντανακλά την συνολική της πορεία σε επιπρόσθετα πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο.Αυτό ακόμη είναι ένα ενδεικτικό παράδειγμα για να κατανοήσουμε το γιατί στην Ελλάδα τα όποια θεωρητικά μοντέλα οικονομικού,πολιτικού και ιδεολογικού επιπέδου χρειάζονται αναδιαμόρφωση για να κατανοηθούν σε πρώτο στάδιο και τελικά να εφαρμοστούν.
                          Τα δύο κόμματα εξουσίας ,προτάσσουν σαν σημαία τους κάποιες πολιτικές τοποθετήσεις και ιδεολογίες με σκοπό να πείσουν και να επικοινωνήσουν ένα μελλοντικό πολιτικό διακύβευμα.Αυτές οι τοποθετήσεις έχουν ρίζες και εμπειρία εφαρμογής κυρίως στις ΗΠΑ και σε ιδιαίτερα αναπτυγμένες πολιτικά και κοινωνικά χώρες της Ευρώπης. Οι χώρες αυτές περισσότερες διαφορές παρά κοινά στοιχεία παρουσιάζουν σε σχέση με την Ελλάδα σε επίπεδο δομής ,διάρθρωσης και πολιτικής αντίληψης.
                           Η κατάσταση αυτή  καθιστά σαφές το γεγονός πως οποιαδήποτε προσπάθεια  ακριβούς ταύτισης και προσομοίωσης των θεωρητικών μοντέλων στα ελληνικά εσωτερικά πράγματα θα είναι αποτυχημένη.Στην Ελλάδα οι συσχετισμοί είναι διαφορετικοί.Οι βάσεις έχουν τεθεί εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Εξελίξεις και πρόοδος ασφαλώς είναι στο πρόγραμμα ,αλλά και πάλι η εξέλιξη πραγματοποιείται πάνω στις παρούσες βάσεις και υποδομές ,που το παρελθόν είναι το κύριο χαρακτηριστικό τους.
                  Οποιοσδήποτε υπαινιγμός περί φιλελευθερισμού, νεο-φιλελευθερισμού και σοσιαλδημοκρατίας  θα συμβάλλει απλά και μόνο στην διαμόρφωση ενός θεωρητικού (για μερικούς πλασματικού) υποβάθρου πολιτικής σκέψης και δράσης. Η Ελλάδα λειτουργεί συνδυαστικά. Κάθε θεωρητικό μοντέλο για να επιβιώσει στον ελληνικό χώρο θα πρέπει να προσαρμοστεί και να συνδυάσει πρακτικές και αντιλήψεις.
                      Καθώς τα οικονομικά ζητήματα ,δρομολογούνται και αντιμετωπίζονται σε κοινοτικό πλαίσιο αποφάσεων και ρυθμίσεων (παρά τις όποιες αντιδράσεις τελικά η κοινοτική δράση είναι αυτή που υπερισχύει και ουσιαστικά ισχύει),το επίκεντρο της προσοχής μας οφείλει να είναι στην  αντιμετώπιση κοινωνικών ζητημάτων. Η ΕΕ και πάλι θέτει ρυθμιστικό και κανονιστικό πλαίσιο ,αλλά η κάθε χώρα έχει την ευθύνη για την αποτελεσματική εξέλιξη και ευημερία σε κοινωνικό επίπεδο. Μια αυτούσια εφαρμογή ιδεολογίας για ακόμη μια φορά δεν θα τύχει αποτελεσματικής εφαρμογής και αποδοχής. .Η προσαρμογή ,έστω και στοιχειώδης, στα ελληνικά πράγματα καθίσταται αναγκαία. Η κοινή γνώμη ,η συνήθεια που έχει οδηγήσει σε έθιμο αλλά και οι γραφές του παρελθόντος καθίστανται σε μεγάλο βαθμό αναθεωρητικοί παράγοντες για οποιαδήποτε αλλαγή.
                 Καλώς ή κακώς αυτή είναι η ελληνική πραγματικότητα που έχει διαμορφωθεί και μέσα στην οποία κινούμαστε. Για τους "πολύ Ευρωπαίους" ,η ελληνική πρακτική θεωρείται βαρίδιο.Η ελληνική δράση και συνήθεια είναι γνωστή σε ευρωπαϊκό επίπεδο .Τα βήματα όμως που γίνονται για μια αρμονική ευρωπαϊκή σύμπλευση ,αν όχι ιδιαιτέρως αποτελεσματικά είναι υπαρκτά.
Αυτό όμως που μας αφορά και μας αγγίζει είναι οι παράγοντες που μπορούν με κάθε δικαιοδοσία να διαδραματίζουν ρόλο και να διαμορφώνουν πρακτική,δηλαδή τα κόμματα, να κατανοούν την πραγματικότητά  ,να μην την περιθωριοποιούν και να την εντάσσουν στο προεκλογικό τους πρόγραμμα. Δεν υπονοούμε ασφαλώς αποδοχή και διαιώνιση της κατάστασης ,αλλά πραγματική κατανόηση και κατ έπέκταση ουσιαστική αντιμετώπιση.. Ναι να προσαρμοστούν οι ιδεολογίες ,αλλά αυτό να καταστεί εμφανές και σαφές .Να γνωρίζουμε πως από ένα υπαρκτό και δυνητικά εφαρμόσιμο ιδεολογικό πλαίσιο ,ορισμένα σημεία γίνονται αποδεκτά και κάποια όχι. Μόνο με αυτό τον τρόπο θα καταφέρουμε να μην συγχέουμε όρους,τοποθετήσεις,θεωρητικές προσεγγίσεις και τους τελικούς μας στόχους και ζητούμενα.
                     Ας μην κατηγορούμε λοιπόν τους πολιτικούς που επιχειρούν τέτοιου είδους συνδυαστικές προσεγγίσεις γιατί ουσιαστικά ίσως είναι οι μόνοι που γνωρίζουν τα εσωτερικά πράγματα και δεν επιλέγουν να  σκοινοβατούν ανάμεσα σε διανοουμενίστικες προσεγγίσεις του παρελθόντος ,που θα απολάμβαναν την πλήρη αποτυχία και την  μηδενική ανοχή στον ελληνικό χώρο...

"κλεμμένο από την Καθημερινή"
απλά και λιτά είναι ότι πιο σωστό έχει ακουστεί εδώ και πολλές μέρες και ίσως αποτελεί την ουσία της ιδεολογικής αναζήτησης και ανησυχίας στην ΝΔ.


                                                Ο ευέλικτος φιλελευθερισμός

Του Γιωργου Κ. Ψαλτη*
Η συζήτηση που διεξάγεται αυτές τις μέρες εντός της Ν.Δ. είναι προφανές ότι απευθύνεται στην ευρύτερη κοινωνία, η οποία ευλόγως την παρακολουθεί με μεγάλο ενδιαφέρον. Εχει, λοιπόν, μεγάλη σημασία ο διάλογος αυτός να γίνεται με ειλικρινείς όρους. Που σημαίνει πρωτίστως να καταστεί ευκρινής ο διαχωρισμός της ιδεολογίας, από την πολιτική τοποθέτηση, πόσω μάλλον την εκάστοτε εκλογική συμπεριφορά.
Στη χώρα μας, συγκροτημένος διάλογος στην ιδεολογική οικογένεια της κεντροδεξιάς, η οποία πρόσφατα τιτλοφορήθηκε «κοινωνικός φιλελευθερισμός», έχει να γίνει πάνω από δεκαπέντε χρόνια. Υπενθυμίζεται ότι στην Ευρωπαϊκή Ενωση, ο αντίστοιχος -της Ν.Δ.- πολιτικός χώρος καταλαμβάνεται από πολύ περισσότερα του ενός κόμματα, οριζόμενα ιδεολογικά ως χριστιανοδημοκρατικά, φιλελεύθερα, νεοφιλελεύθερα ή και συντηρητικά. Για να είναι λοιπόν ειλικρινής ο διάλογος στη Ν.Δ. πρέπει εξαρχής να γίνει από όλους αποδεκτό ότι η ελληνική κεντροδεξιά εσφαλμένα εκλαμβάνεται ως ιδεολογία, καθώς επί της ουσίας είναι πολιτική τοποθέτηση.
Από την άλλη πλευρά, τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας επικράτησε η αίσθηση ότι τη νίκη στις εκλογικές αναμετρήσεις προσφέρει ο λεγόμενος μεσαίος χώρος. Ο οποίος βέβαια όχι μόνον δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί ως ιδεολογία, αλλά ούτε καν πολιτική τοποθέτηση, καθώς προδήλως συνιστά την εκλογική συμπεριφορά μιας άθροισης ψηφοφόρων, η οποία προκύπτει με βάση το διακύβευμα της εκάστοτε αναμέτρησης.
Για να γίνει ακόμη πιο σαφές αρκεί η εξής υπόμνηση: Ο λεγόμενος μεσαίος χώρος ψήφισε Σημίτη το 1996 και το 2000, γνωρίζοντας ότι είναι κεντροαριστερός, Καραμανλή το 2004 και το 2007, γνωρίζοντας ότι είναι κεντροδεξιός και Παπανδρέου το 2009 γνωρίζοντας, αν μη τη άλλο, ότι είναι πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς. Θα ήταν παράλογο προφανώς να ισχυρισθεί κάποιος ότι οι μετακινούμενοι ψηφοφόροι άλλαξαν κάθε φορά ιδεολογία! Επέλεξαν, με βάση το διακύβευμα της εκάστοτε αναμέτρησης, τη λύση που θεωρούσαν ορθολογικότερη και αποτελεσματικότερη. Αυτονόητο είναι επίσης ότι εάν στη χώρα μας υπήρχαν περισσότερα κόμματα με διάθεση κυβερνησιμότητας και ξεκάθαρες ιδεολογικές τοποθετήσεις, οι λεγόμενοι μετακινούμενοι ψηφοφόροι θα ήταν σημαντικά λιγότεροι.
Σε κάθε περίπτωση, ουδείς αρνείται ότι ζούμε στην εποχή του πραγματισμού στην οποία περισσότερη σημασία έχουν τα προσδοκώμενα οφέλη μιας πολιτικής και λιγότερη το ιδεολογικό υπόβαθρό της. Αποδεκτές πολιτικές για τους πολίτες είναι ευλόγως εκείνες τις οποίες διαισθάνονται ως υλοποιήσιμες.
Πρέπει επιτέλους να γίνει σαφές στον χώρο της κεντροδεξιάς κάτι που δυστυχώς δεν έχει απασχολήσει τον εν εξελίξει διάλογο. Καλώς ή κακώς τις εκλογές του 2004 και του 2007 δεν τις κέρδισαν οι ιδέες και θέσεις της Νέας Δημοκρατίας, αλλά η προσωπικότητα του Κώστα Καραμανλή και η προσδοκία αντιμετώπισης δύο συγκεκριμένων προβλημάτων: της διαφάνειας και της επανίδρυσης του κράτους, τα οποία ασφαλώς δεν ζητούσαν ιδεολογικές λύσεις, αλλά πραγματιστικές. Το δε 2009, όταν οι ψηφοφόροι προτίμησαν την πρόταση του ΠΑΣΟΚ, δυσπιστώντας προς την αποτελεσματικότητα της Νέας Δημοκρατίας, δεν ηττήθηκε βέβαια η ιδεολογία της Ν.Δ. Ποιος μπορεί να ισχυρισθεί ότι ηττήθηκαν οι αρχές και οι θέσεις της Ν.Δ., ότι ηττήθηκε ο σύγχρονος οικονομικός φιλελευθερισμός, όπου αναπτύσσεται υπεύθυνη επιχειρηματικότητα και το κράτος παρέχει δικλίδες που διασφαλίζουν, ισορροπούν και ελέγχουν το πεδίο οικονομικής δραστηριότητας, η προσδοκία ενός ευέλικτου και έξυπνου κράτους ή το όραμα μιας συνεκτικής κοινωνίας ευκαιριών για όλους;
Ο φιλελευθερισμός υπήρξε ανέκαθεν ευέλικτος. Και καλό θα ήταν επιτέλους η ιδεολογία της Νέας Δημοκρατίας να αναδειχθεί ευκρινώς και με τρόπο που θα αποδεικνύει τόσο τον ορθολογισμό, όσο και την αποτελεσματικότητά της.

* Ο κ. Γιώργος Κ. Ψάλτης είναι πρόεδρος του Κέντρου Πολιτικής Ερευνας και Επικοινωνίας (ΚΠΕΕ)
αναζήτησης και ανησυχίας στην ΝΔ.